...نامه­ی محمد بن ابی بکر به معاویه

ابن ابی الحدید از کتاب نصربن مزاحم نقل نموده و مسعودی رضوان الله تعالی علیه نیز در مروج الذهب روایت فرموده و هر دو بلکه هر سه،  معتمد و مورد وثوق و احترام اهل سنت اند.

می گویند، آن گاه که حضرت علی عَلَیهِ السَّلام  «قیس بن سعد» را از حکومت مصر عزل کرد و «محمّد بن ابی بکر» را منصوب فرمود، چون محمد به مصر رسید نامه­ای به معاویه نوشت که نسخه­ی آن این است:

«من محمد بن ابی بکر الی الغاوی معاویة بن صخر. سلام علی اهل طاعة الله ممّن هو سلم لاهل ولایة الله.اما بعد، فانّ الله بجلاله و عظمته و سلطانه و قدرته خلقَ خلقا بلاعبث و لاضعف فی قوه و لا حاجة به الی خلقهم ولکنه خلقهم عبیداً و جعل منهم شقیاً و سعیداً و غویاً و رشیداً.ثم اختار الله علی علمه فاصطفی و انتخب منهم محمداً فاختصه برسالته و اختاره لوحیه  و ائتمنه علی امره و بعثه رسولاً مصدقاً لما بین یدیه من الکتب، و دلیلاً علی الشرایع. فدعا الی سبیل ربّه بالحکمة و الموعظة الحسنة.

فکان اوّل من اجاب و صدّق، فاسلم و سلّم اخوه و ابن عمه علی بن ابی طالب. فصدقه بالغیب المکتوم و آثره علی کل حمیم و وقاه کل هول و اساه بنفسه فی کل خوف. فحارب حربه و سالم سلمه. فلم یبرح مبتذلاً لنفسه فی ساعت الاَزل و مقامات الروع. حیث برز سابقاً لا نظیر له فی جهاده و لا مقارب له فی فعله.

و قد رایتک تسامیه و انت انت و هو هو، السابق المبرز فی کل خیر: اول الناس اسلاماً و اصدق الناس نیّة و اطیب الناس ذّرّیةً و افضل الناس زوجة و خیر الناس ابن عم.

و انت اللعین ابن العین، لم تزل انت و ابوک تبغیان لدین الله الغوائل و تجهدان علی اِطفاء نور الله و تجمعان علی ذلک الجموع، تبذلان فیه المال و تخالفان فی ذلک القتال. علی ذلم مات ابوک و علی ذلک خَلَفتَه.

والشاهد علیک بذلک من یاوی و یلجا الیک من بقیة الاحزاب و رووس النفاق و الشقاق لرسول الله

و الشاهد لعلیٍ مع فضله و سابقته انصاره الذین ذکرهم الله تعالی فی القرآن ففضلهم و اَثنی علیهم من المهاجرین و الانصار. فهم معه فی کتائب و عصائب، یجالدون حولَه باسیافهم و یهریقون دماءَهم دونه. یرون الفضل فی اتبّاعه و الشّقاق و العصیان فی خلافه. فکیف یا لک الویل تعدل نفسک بعلیِ و هو وارث رسول الله و وصیّه و ابو ولده و اول الناس له اتباعاً و آخرهم به عهداً یخبره بسره و یشرکه فی امره و انت عدوه وابن عدوه.

فتمتّع فی دنیاک ما استطعتت بباطلک و لیمددک ابن العاص فی غوایتک.

فکان اجلک قد انقضی و کیدک قد وهن و سوف تستبین لمن یکون العاقبة العلیا.

و اعلم انّک انّما تکاید ربّک الذی قد آمنت کیده و اَیَست من روحه و هو لک بالمرصاد و انت منه فی غرور و بالله و باهل بیت رسول عنک الغنی و السلام علی من اتّبع الهُدی»

خلاصه­ی این نامه، ذکر فضیلت و منقبت­های حضرت علی عَلَیهِ السَّلام  است که اوّل کسی بود که ایمان آورده و در همه سختی ها از رسول گرامی (ص) حمایت نموده و در جنگ­ها شرکتت داشته و پیوسته جان خود را در راه دین حق به خطر افکنده و هرگز کسی نظیر او نبوده است. ایمانش بر همه مقدم و اخلاصش بیشتر و فرزندانش پاک­تر و همسرش گرامی­تر ...

 و در ادامه محمد بن ابی بکر می­گوید:

و اکنون تو ای معاویه می خواهی با او سر همسری و برابری داشته باش، تو خود را بهتر می­شناسی و به او معرفت کامل داری.

تو کسی هستی که لعنت شده­ای و فرزند مرد لعنت شده می­باشی. تو و پدرت همواره سعی در خاموش ساختن نور حق داشتید  و مردم را برای دشمنی و جنگ با خدا و رسولش حرکت می دادید و مال­ها خرج می کردید. پدرت با همین دشمنی مرد و همه کسانی که دور و بر تو هستند که سرکرده­ی منافقان و مخالفان شریعت و منکر دین اند، شاهد تباهی کار تو و فساد و اِفساد شخص تو می­باشند.

و شاهد صداقت و برتری علی عَلَیهِ السَّلام  دوستان وی اند که خداوند آنان را در قرآن کریم ستوده و ایشان حامیان او و جان نثار وی بوده و هستند. می دانند که نجات در پیروی امام علی عَلَیهِ السَّلام  و گناه و هلاکت در تخلّف از امر او است.

تو را نرسد که با مولی عَلَیهِ السَّلام  ادعای همسری و همسنگی داشته باشی،که او دوست و  ولی خداست، و تو دشمن و دشمن زاده­ی رسول و حیله گر با خدا و مسلمانانی...

ثواب لعن بر قاتلان سیّدالشهدا عَلَیهِ السَّلام

در این فراز از زیارت شریف، زائر، پس از لعن بر اول ظالم، قاتلان حضرت اباعبدالله را آرام نمی گذارد و لعن و نفرین خود را مانند جیره و حقّی مسلّم، نثار آنان می نماید.

احادیث، در ثواب لعن بر  قاتلان حضرت بسیار است و ما به دو حدیث برای تبرّک اکتفا می نماییم:

حدیث اول

در «عیون» و «امالی» به حضرت رضا عَلَیهِ السَّلام  می رساند که با «ریّان بن شبیب» که دایی معتصم خلیفه بود فرمود:

اگر مایل هستی که در بهشت، هم جوار پیامبر و آل او علیهم السّلام باشی، قاتلان حضرت حسین عَلَیهِ السَّلام  را لعنت کن و اگر بخواهی ثواب شهیدان در رکاب آن حضرت را در یابی هر گاه که یاد حسین عَلَیهِ السَّلام  می افتی بگو:«یا لیتنی کنت معهم فافوز فوزاً عظیماً»یعنی از روی حقیقت، حضور در کربلا و شهادت با اصحاب و مردان عشق و شهامت را آرزو کن و بگو: ای کاش من نیز با ایشان بودم تا به رستگاری ابد فائز و نائل می­شدم.

 حدیث دوم

در «کامل الزّیاره» از «داود رقّّی» نقل می کند که خدمت امام صادق عَلَیهِ السَّلام  بودم که حضرت آب خواستند. چون تناول فرمود، گریه کرد و چشم جهان بینش در اشک غرق شد. آن گاه فرمود: «ای داوود! خدا قاتلان امام حسین عَلَیهِ السَّلام  را لعنت کند«لعن الله قاتل الحسین». و سپس فرمود:هیچ بنده­ای نیست که آبی بنوشد و یاد از حسین عَلَیهِ السَّلام  نماید و قاتلان او را لعنت کند، مگر این که خدای تعالی از برای وی صد هزار حسنه بنویسد و صدهزار سیئه محو فرماید و صدهزار درجه برای او ترفیع دهد و چنان است که صد هزار بنده آزاد نموده باشد و خدا در قیامت وی را شادمان و آسوده خاطر محشور سازد».

اللهم العن قتلة مولانا الحسین علیه السّلام الی یوم القیامة.

منبع : ترجمه و شرح زیارت عاشورا، تلخیص کتاب شفاء الصدور فی زیارة العاشور، نوشته مرحوم آیت الله حاج میرزا ابوالفضل مجتهد تهرانی (پدربزرگ همسر مرحومه امام خمینی)، به کوشش: مرحوم حجت الاسلام حسن ثقفی تهرانی (برادر خانم امام خمینی)، چاپ دوم سال 1386، انتشارات هاد، صفحه 585 تا  587 و610 و 611

* استفاده بدون ذکر نشانی : http://www.hankh.ir/?p=33165 ممنوع است *