چشمِ خمارِ نرگسـي ، برده تـوان و  طاقتـي 
 
آه خـدا مگـر  شـدم  ،  مرتكـبِ  حمـاقتـي
 
 
دستِ بريـده ام كجـا ، تا  برسـد به  دامنش 
 
تـا بـه ديـار او شـوم ،  بگذرد   از  نهـايتـي
 
 
پايِ فتاده با چـه رو ، حاجتِ بال و پر كنـد 
 
كم كه ز  حق نمي شود ،گر  بكنـد عنايتـي
 
 
شعرِ صبـوري مرا ، بر كس ديگـري  بخـوان 
 
گوشِ دلِ شكسته ام ، پر شده از  حكايتـي
 
 
محكمه ي وزين حق ،مظهرِعدل ودادِاوست 
 
ازچه شوم به عدليه ،  و از كه كنم  شكايتي
 
 
گر چه بيان نمي كند ، به خيلِ عاشقـانِ او 
 
در طـربِ وصـالِ دل ، چاره   بـود لياقتـي
 
 
منكـه بدونِ شـائبه ، طّيِ طـريق  كـرده ام 
 
نالـه اثـر نمـي كنـد  ،  دلشـده را شماتتـي
 
 
تا به دلـم نظـر كند ، جان به نگـاهِ  او دهم 
 
گو كه به زعمِ مه رخان ، جان نكند كفايتي
 
 
مي كُشدم مگر نِگه ، به كُشته اش نمي كند 
 
گرچه به رسمِ كيشِ  او ،  جرم بود  شقاقتي
 
 
حرفِ درونِ خويش را،صريح وشسته مي زنم 
 
من چه كنم به گفته ام ،چيره  نشد  بلاغتي
 
 
واي به بختِ تيره ام  ، چو  بي اشاره  بگذرد 
 
كي برسـد مصيبتي ، به   پـاي اين  شقاوتي
 
 
قلبِ تپنـده ام اگر ، خونِ جگـر برون   كنـد 
 
هيچ مبـاش مضطرب ، بلكـه كند    شفاعتي
 
 
نقطه ي خلوتِ دلش ، جاي    مرا نشـان كند 
 
صفـر طلب نمـوده ام ، بي قلـم  و     كتـابتي
 
 
 شب همه شب دعـا كنم ، تا بشـوم غلام  او 
 
خرقه ي بندگي دهد ، نه جقّه ي   صـدارتي
 
 
از سـرِ بي قراريـم ، بريـده شـد امـانِ مـن 
 
سـزا نباشد ار شوم ،كُشتـه ي يك   جنايتي
 
 
نَخوت و خود ستايشي ، راهيِ كوي   ما نشد 
 
اين همه عجز وبندگي ،چيست بجز  اصالتي
 
 
رشك و حسد اگر برم ، بر دلِ پاكِ  عاشقان 
 
عارضِ حال من مشو ، نيست گنه  حسادتي
 
 
بر دلِ شيدايي من ، كنجِ لبانِ او  بس  است 
 
گفته مَلِك به وصفِ او ، بَه كه  چه قد و قامتي
 
 
در طلـبِ وصـالِ جان ، به  انتظـارِ  محشرم 
 
گـر كـه بسويِ ما شود ، چه حاجتم  قيامتي
 
 
شرحِ كمالِ دلربا ، قد به زمـان   نمـي دهـد 
 
كي قلمي بيان كند ، وصـفِ  چنين جَلالتـي
 
 
آلـوي تنترانـي و ، مهوشِ   سـاكنِ     بريـن 
 
 هر دو اگرچه شكّرين ، ني به چنين  حلاوتي
 
 
شد همه شامِ تيره ام ، درپيِ صبحِ     روشني 
 
چون همه سويِ او شوم ، دور شـود   ظلالتي
 
 
او كه به خيلِ عاشقان ، جمله  كند    تفقدي 
 
نوبه ي وصلِ ما كه شـد ، گو  نكنـد   قناعتي
 
 
دوش به خواب  ديده ام ،  آمده  ميهمان ِ من 
 
واي عجب ضيافتـي  ، مايه ي  بس  سـعادتي
 
 
دشتِ بهشتِ معرفت   ، جز به  بهاء  نميدهند 
 
 ميلِ بهانـه چـون كنـم ، گر  بكنـد  كرامتـي
 
 
عزّتِ نفس را اگر، به نرخِ  جان  تـوان  خريد 
 
در عطشِ هـوايِ   او ، نـبـاشـدم   منـاعتـي
 
 
عاكفِ كويِ معرفت ، كـاخ  طلب    نميـكنـد 
 
رهروِ سـوي عشق را، نيسـت   چنين عمارتي
 
 
بيـن كـه    زمانـه بگذرد ، ز  اوج بي عدالتـي 
 
دامـنِ او رهـا مكـن   ، اي  كـه  پـيِ  صـلابتي 
 
 
كوكبِ بخت  و آرزو  ، از  چه   عيان  نمي شود 
 
 بلكه   نديـده  در  دل و ، گفتـه ي ما صداقتي
 
 
بهارِ عمر بايدت  ،   سيره ي   او   عيـان   كني 
 
عصرِ شباب بگذرد ، چه    حاصـل   از  ندامتـي
 
 
روح وروانِ خويش كن  ،  فداي   فخرِ   كائنات 
 
زانكه تاملـي  كني ، رفتـه     تـوان  و طـاقتـي
 
 
در تب و تابِ زندگي ،غوطه   وريم    و    گوئيا 
 
هيـچ اثـر نمـي كـنـد   ، بـر  دلِ مـا  تلاوتـي
 
 
سويِ ديارِعاشقان ، هيـچ   مرو    تو   با  زبـان 
 
 رجوع نمابه قلبِ خود،بين به   چه روزو حالتي
 
 
بهرِ ظهورِ حضرتش   ، صدق  وصفا  مدد   نما 
 
چـاره دعا بود اگـر ، حـق  بـدهـد   رضـايتـي
 
 
طلوعِ  آرزوي  جان  ،   مي رسدم  به  ارمغـان 
 
 زدوده  گـردد از جهـان  ، آفـتِ  بـي عدالتـي
 
 
اي كه سخن زيارِما ،  مي شنوي   گذر   مكن 
 
 بنده ي ديگري مشـو ،كيست جز  او زعامتي
 
 
مردِ (مهاجر) ار  زند ،  دم  ز  امامِ  انس  وجان 
 
 تـا نكنـد   اطاعـتـي ، كـي بشـود   ولايـتـي 
 
 
 
 
 ** مهاجر (علي اكبر پورسلطان) **
منبع : روزنامه اطلاعات 9 مهر 1383