اخیرا مسعود پزشکیان با مدیران رسانه‌های کشور دیداری داشت و در آن نشست مطرح کرد که تصمیم‌گیری‌ها با هماهنگی شخص رهبری انجام می‌شود. او همچنین نقدهایی تلویحی هم به کسانی کرد که سخنانشان به نوعی مقدمه‌چینی برای جنگی دوباره است. از طرفی در خصوص بحث بنزین هم مسائلی را مطرح کرد. این نشست در حالی برگزار شد که در ایام سالگرد تشکیل دولت این پرسش مطرح است که دولت چهاردهم تا اینجای کار تا چه حد توانسته به اهداف مورد نظر خود و پایگاه اجتماعی‌اش دست یابد؟

غلامحسین کرباسچی، فعال سیاسی، درباره نشست مسعود پزشکیان با مدیران رسانه‌ها به «انتخاب» گفت: «من اطلاعی ندارم که آقای پزشکیان با رهبری چه قدر هماهنگ است یا درباره بحث بنزین می‌خواهد چه کار کند یا دولت قرار است چه تصمیماتی بگیرد؛ من آنچه می‌بینیم این است که در شرایطی آقای پزشکیان با اهالی مطبوعات دیدار می‌کند که همه رسانه‌ها از جمله همین روزنامه‌ هم‌میهنی که ما در می‌آوریم، از سوی دولت با مشکلات زیادی روبه‌رو است. نحوه برخوردشان معلوم است دیگر؛ دولت برخلاف حرف‌هایی که در ایام انتخابات می‌زد و ادعا می‌کرد، رسانه‌ها را تحت فشار قرار نمی‌دهد، دارد عمل می‌كند. من معتقدم وضعیت رسانه‌ها به هیچ‌وجه نسبت به دوران آقای رئیسی بهتر نشده است. در شلوغی‌های سال ۱۴۰۱ گاهی سپاه به دلیل برخی مطالب شکایت می‌کرد اما دخالت‌‌ها به این شکل نبود و مدام زنگ نمی‌زدند که فلان تیتر را نزنید و فلان مطلب را بردارید. اکنون برای یک مطلب، خبرنگارِ بیچاره را احضار می‌کنند و تن و بدنش را می‌لرزاند. آن خبرنگار وقتی چنین فضایی را می‌بیند، طبیعی است که دیگر میلی به کار کردن نداشته باشد یا حداقل با کیفیت سابق کار نکند. از آن‌سو هم که مدام ارشاد زنگ می‌زند. معلوم نیست این دهکوره رسانه چند کدخدا دارد!»

او ادامه داد: «وضع کاغذ هم که شرایط را بدتر کرده است. اکنون شنیدم که کاغذ کیلویی ۷۱ هزار تومان است. خب این گرانی ناشی از چیست؟ چرا دولت فکری برایش نمی‌کند؟ اگر دولت، لااقل در همين یک زمينه، دست از دخالت  بردارد و واردات كاغذ را برای همه آزاد كند و لطف كند به دليل اينكه كار فرهنگي است، عوارض وماليات وحقوق گمرکی نگيرد و بندوبست‌های اداری را اعم از ارشاد، صنايع، گمرک، بانک مركزي و بقيه را شرشان از سر اين كار كم كند، ببينيد مشكل حل می‌شود يا نه. وضع حقوق بچه‌ها رسانه هم گفتن ندارد و خوب نیست. به ما گیر داده بودند که چرا یک گزارش درباره وضع زایمان زنان کار کرده‌اید؛ یک گزارش اجتماعی. خب این چه حرفی است؟ یعنی آستانه تحمل آقایان در حد یک گزارش اجتماعی هم نیست. حالا در این شرایط آقای پزشکیان می‌گوید باید درباره بنزین چه کنیم و چه نکنیم».

این فعال سیاسی همچنین در خصوص میزان تحقق شعار وفاق ملی که از سوی مسعود پزشکیان مطرح می‌شد، بیان کرد: «دقیقا مخاطب شعار وفاقِ آقای پزشکیان کیست؟ اگر تندروها هستند که آنها هر روز دل و روده وزرا و اعضای دولت را در می‌آورند! این چه‌طور وفاقی با آنهاست؟ اگر مخاطب مردم هستند که مردم ناراضی‌اند و گرفتار مشکلات آب و گاز و برق. اگر هم سیاسیون جناح چپ مد نظر است که آنها هم به دولت انتقاد می‌کنند. گویا آقای پزشکیان فقط با آقای عارف وفاق کرده است! مملکت را به جایی رسانده‌اند که اگر آقای لاریجانی دبیر شورای عالی امنیت می‌شود همه باید جشن بگیریم؟! قدم آقای لاریجانی بر چشم و او فردی فهمیده است اما آیا همه فکر و ذکر آقای پزشکیان این بوده که در شورای عالی امنیت لاریجانی روی کار آید؟ آقای پزشكيان كمی هم پايش را آن‌ور خط بگذارد چه می‌شود؟ من به آقای پزشکیان می‌گويم حالا كه سرزده با كلی خبرنگار و دوربينِ از قبل مستقر شده همه جا سر می‌زنيد و رهنمود می‌دهد، يک بازديد هم بكنيد و حال و روز قديانی، تاجزاده و بقيه را ببينيد. يا به كوچه اختر که نزدیک دفترتان است، برويد یا به جای نماينده‌‌تان، خودتان بروید و حال همشهری و رفيق قديميتان را بپرسيد. من می‌گويم از همين كروبی كه حالا هم ديگر در حصر نيست و در انتخابات اين همه برای شما مايه گذاشت و اين‌قدر از چپ و راست ناسزا شنيد وحالا با ده تا بيماری كنج خانه افتاده، حالی بپرسيد».

او در پاسخ به این پرسش که اولویت دولت چه باید باشد، تصریح کرد: «دولت باید به فکر اقتصاد مردم باشد و برود خودش را کوچک کند. بی‌معنی است که فقط دستگاه رياست جمهوري حدود هشت تا ده هزار نفر نیرو داشته باشد. آیا در زمان آقای هاشمی و خاتمی دولت به این شکل اداره می‌شد؟ این میزان حقوق به نیروهای دولت داده شود و آن وقت مردم گرفتار نان شب‌شان باشند؟ وقتی هم که نیرو زیاد باشد و بیکار، بر آنها تکلیف می‌شود که بنشینید و روزنامه‌ها را بخوانید و به تک‌تک کلماتشان گیر بدهید. دولت باید ساختارش را کوچک کند تا قدری پول برای سازندگی کشور باقی بماند و قدری مردم نفس بکشند».

کرباسچی در پایان گفت: «هنوز هم تندروها در دولت حضور دارند. چه کسی می‌گوید که آنها حذف شده‌اند؟ از کجا حذف شده‌اند؟ همان‌هایی که جان‌فدای آقای رئیسی بودند، اکنون در دولت پزشکیان نشسته‌اند و حكم معاونت ومشاور ميگيرند. من این نقدها را از سر دلسوزی مطرح می‌کنم. این نقدها باید گفته شود تا دولت بدنام نشود و فلج جلوه نکند و طوری نشود که بعدها بگویند تورم قبل از دولت پزشکیان خیلی کمتر از بعدش بود. باید دولت را نقد کرد که اگر بنا باشد پزشکیان در دور دوم هم نامزد شود، رأی بیاورد. با این حال باور دارم حتما پزشکیان نامزد بسیار بهتری بود نسبت به همه نامزدهای دیگر در انتخابات ریاست‌جمهوری و معتقدم اگر پزشکیان رئیس‌جمهور نمی‌شد و فردی مانند جلیلی روی کار می‌آمد، وضعیت به مراتب بدتر از حالا بود اما همه اینها دلیل نمی‌شود که به مدح دولت بپردازیم. برخی کار مدح را تا جایی پیش برده‌اند که دیگر خود پزشکیان هم می‌گوید جعفر ول کن»