* همزمانی برگزاری جشن انتخاب بهترین های سیمرغ و اسکار شاید حامل نکات جالب و قابل تاملی باشد . چرا که اسکار همه را با هر سلیقه و باوری در جهان جذب و به وجد می آورد و سیمرغ ادامه منازعات تمام ناشدنی توام با توهین و تحقیر جامعه ما است.
* اسکار توسط آکادمی علوم هنرهای تصاویر متحرک شکل گرفته و با مشارکت بسیاری از برجسته ترین هنرمندان جهان و تیم داوری حدود ۵۷۶۵ نفره کارشناسان ادامه دارد اما سیمرغ توسط وزارت ارشاد طراحی و هر ساله با انتخاب و انتصاب دبیر جشنواره و انتخاب تیم ۷نفره داوری توسط معاونت سینمایی وزارت ارشاد ادامه می یابد.
* جشن با شکوه اسکار تا کن رویای همه اهل هنر است و همه هنرمندان با هر دین و تفکری به حضور و انتخابش بعنوان بزرگترین اعتبار قابل دریافت افتخار می کنند اما ما هیچ خاطره مشخص شادی بخشی از لحظات جشن سیمرغ به یاد نداریم حتی تحقیر سیمرغ توسط دریافت کنندگان به رویه مبدل و تحقیر کنندگان به بزرگی یاد می شوند.
* برای حضور در جشن اسکار تا کن همه در کمال خوشبختی و رضایت حتی در پوشش ، ایستادن و یا نوع تشویق را به آداب میزبان انجام می دهند و در مراسم سیمرغ هر کس به ساز خود می رقصد و توجه به آداب میزبان را که البته کسی هم مطلع نیست حقارت می دانند.
* شاید تفاوت اسکار تا سیمرغ مانند لالیگا یا بوندس لیگا و لیگ برتر ما است . اسکار تا کن به باور همه جهانیان ، جهانی است و سیمرغ ما حتی برای سی مرغش باور پذیر نیست؟
* اسکار تا کن را نخبگانی از جهان با بررسی فیلم هایی که قبلا توسط آحاد مردم در کشورهای مختلف دیده شده و در گیشه قضاوت شدند انجام می دهند و سیمرغ ما برای فیلم هایی است که غالبا حتی کامل و آماده پخش نیستند . آثاری که شاید قادر به اخذ مجوز اکران عمومی هم نباشند . سیمرغ ما به لپ لپ می ماند که بعدها با داورانشان توسط مردم مراجعه کننده به گیشه بطور بی اثری قضاوت خواهد شد.
* آثار منتخب اسکار تا کن قادر به جریان سازی در سینمای جهان هستند و بخش قابل توجهی از فیلم های منتخب سیمرغ حتی در همان روزهای اکران جشنواره توسط اراء مردمی و البته بعدها توسط گیشه انکار می شوند.
* شبکه های بزرگ جهان برای اخذ مجوز پخش لحظات اسکار تا کن باید پرداخت هزینه های بسیاری را متحمل گردند و بالغ بر صد کشور با هیجان به پخش مستقیم لحظه به لحظه اسوار اقدام می کنند . اما سیمرغ را ناگزیر باید با اعمال سانسور آشکار ، توهین آمیز و تحقیر کننده مخاطب ببینیم.
* جشنواره سینمای ایران امسال در شرایطی برگزار شد که از اهالی با گرایش های فکری تا سلیقه های مختلف فرهنگی و سیاسی سینما جز دو استثنای صدرعاملی و مجیدی کسی نبود . گویی که علی رغم چند دهه فریاد وامصیبتای تهاجم فرهنگی هنوز سینما را از مقوله موثر فرهنگی نمی دانند.
* علی رغم چهار دهه فریاد ضرورت و اهمیت وحدت هر کس و هر گروهی با جشنواره سازی از حافظ تا عمار به نامی و عنوانی میخ بر تابوت سیمرغ محتضر ملی می کوبند . روزی بازیگر چشم آبی به نام فیلمش سنتوری سیمرغ را به زمین گذلشت و به سخره گرفت و دیگری هم در مراسمی دیگر اما به نام بادیگارد و  به وقت شام به همان بیراهه رفت.
* جشنواره سیمرغ را که روزی برای الگو آفرینی در جهان یا لااقل جهان پیرامون ساختیم امروزه همه با هم چنان به زمینش میزنند که گویی بودنش را بزرگترین عامل نبوغ سوزی و نبودنشان می دانند.
* همانطور که حجت الاسلام والمسلمین حمید رسایی نماینده چند دوره جریان پایداری ائتلاف اصولکرایی در مجلس و کاندید مستقل این دوره قم در برنامه تلویزیونی تاکید کرد: افزایش مشارکت مردم در انتخابات به معنای کاهش شانس ما برای ورود به مجلس است رسائی تاکید کرد باید با انتخابات حضور مردم را کنترل کرد . نباید امکان انتخاب با مشارکت حدا‌کثری فراهم گردد . مشارکت محدود قابل مدیریت و کنترل و امکان مناسبی برای کسب رای است . گوئی مانند جشنواره انتخابات داریم که انتخاب نکنیم.
* هنوز نمی دانیم چرا برای دیدن مراسم کامل افتتاحیه و اختتامیه جشنواره فیلم فجر جمهوری اسلامی ایران نباید به تماشای تلویزیون جمهوری اسلامی ایران نشست . لحظات غیر قابل پخش تلویزیون که حداکثر یک دقیقه بعد در شبکه انحصار شکن مجازی قابل دریافت و مشاهده است.
* جشنواره ی سیمرغ را برخلاف اسکار که جهان را در خود جای می دهد به مانعی برای حضور همه هنرمندان ایران در جشنواره تولیدات ملی مبدل ساختیم که امروز هر کس با هر دین و مسلکی دعوت به اسکار را مایه مباهات و افتخار و دعوت به سیمرغ را با صد شرط پذیرفته و خاتمه و حتی دریافت جایزه را از سر شکم سیری و از سر لطف برای اعتبار بخشی به جشنواره اعلام می کنند.
* باید روزی بیندیشیم چرا ما چون قرن های گذشته چنین از خود (که نمی دانیم کیست) بیزار و گریزانیم.

  تعداد بازديدها: 3175

    نسخه قابل چاپ