محرم که می‌شود، وهن این مکتب بی‌بدیل با بازارگردانی برخی از وعاظ و مداحان بی‌سوادِ کم شعور و یا بی‌شعور و بازار صحبت‌های کوتاه و بلند درباره اعمال و رفتاری که وهن دین و مقام و حرمت امام حسین و خاندان و اصحابش(علیهم‌السلام) است، داغ می‌شود و بعد از عاشورا مثل یاد و ذکر امام حسین(عليه‌السلام) فروکش می‌کند و این قصه هر سال تکرار و تکرار می‌گردد، ولی هیچ سالی نه از این وهنها کم می‌شود و نه از این گفتارهای کوتاه و بلند!
گویا هم این وهنها برای سرگرمی است و هم این تازیدنها به وهنها!
ملت ما دچار وهنهایی است که هر کدام آن به اندازه همین قصه قدمت دارد. وهن آزادی، وهن استقلال، وهن جمهوریت، وهن اسلامیت، وهن عدالت، وهن صداقت، وهن امانت، وهن وحدت، وهن توحید، وهن امامت وهن... همه آن چیزی که به خاطر آن اسلام آمد و علی و حسن و حسین رفت، انقلاب آمد، خمینی آمد، و شاه و طاغوت رفت، به خاطر آن خون عزیزترین مردم این کشور ریخته شد، و عزیزترین مادران، پدران، همسران، فرزندان، برادران، خواهران و دوستانی که تا آخر، داغ بر سینه، داغی خونی را می‌کشند که شاید برای دیگران کهنه، و برای آن‌ها تازه‌تر از هر تازه‌ای است.
کاش تاریخی و لو به درازای یک قرن تعیین می‌شد تا مرگ وهنها را می‌نوشتیم و به آیندگان و فرزندانمان می‌سپاردیم، تا آن روز را جشن بگیرند، هلهله کنند، برقص آیند، و به پاس مرگ وهنها، و طلوع حقیقتها خوب، خوش و خندان باشند، داغها را نهاده باشند و باغ‌های دلشان را به زیبایی حقایق و واقعیات قابل رویت و لمس، بیارایند.