✍️مطلب ذیل به نام آقای محمدباقر تاج الدین در کانال تحلیل اجتماعی درج شده بود که شاید مناسب هشداری تلخ برای وصف حال روزهای جاری است. تلخی بزرگی که باید در این روزها آینه عبرت ما باشد، باید با درک این واقعیت مهم ضمن حفظ سلامت و شادابی خود ، خانواده و اطرافیان به زندگی بازگردیم.
*افرادی كه در اين روزها به ويروس كرونا مبتلا مي شوند و سپس جان خود را از دست مي دهند مصداق بارز غريبانه بيمار شدن، غريبانه مردن و غريبانه دفن شدن هستند. اينان وقتي بيمار مي شوند و بستري در بيمارستان متأسفانه هيچ يك از اقوام و آشنايان شان نمی توانند به ملاقات شان بروند و بايد تنهاي تنها در بيمارستان درد تنهايي و در عين حال درد اين بيماری كشنده را تحمل كنند و حقيقتا بسيار دردناك و آزار دهنده است!!!
*اين دسته از افراد مبتلا به اين ويروس اگر جان خود را از دست دهند در واقع مرگ غريبانه اي هم دارند چرا كه هنگام مرگ هيچ يك از نزديكان در كنارشان نخواهند بود و  يا حرفی رازآلود در دل داشته باشند كسي را در كنار خود ندارند كه به ايشان بازگو نمايند!!! چشمان نگران شان همواره بر در بيمارستان دوخته مي شود اما دريغ از اين كه كسي براي سخن گفتن و در كنار ماندن شان پيدا شود!!
*اين ياران پس از مرگ نيز بسيار غريبانه دفن مي شوند چراكه به خانه خود برده نمي شوند و نزديكان حق دست زدن و لمس كردن و بوسيدن شان را نداشته و مبتني بر رويه هاي خاصي بايد دفن شوند. بدون حضور نزديكان و آشنايان!!! حتي هيچ گونه مراسمي هم برگزار نمي شود و بي يادبود و بي سخن و گفتاري از آنان به سراي باقي و ابدي مي روند!!!
*آري! ياران بسيار غريبانه و دردناكانه اين سراي خاكي را ترك مي كنند و اين ويروس كرونا است كه اين چنين آنان را غريبانه به پاي بيماري  و مرگ كشانده ‌
✍️اما آنچه در قلم تاج الدین مغفول ماند بغض است که می ماند. واقعیت بسیار تلخ اینکه خانواده داغدار علی رغم بغضی سنگین و شاید درک ملموس سایه ابتلا و مرگ کرونا حتی امکان ابراز احساسات برای عزیزان از دست رفته را نداشته و برای همیشه بغضی را متحمل گردد.
✍️انشاالله با توجه بیشتر به رعایت قواعد بهداشتی اعلام شده کمترین خانواده های کشورمان متحمل بغضی چنین سنگین باشند.