به امام باقر(علیه السلام) عرض شد:
كَيْفَ أَصْبَحْتَ؟ قَالَ عَلَيهِ السَّلَامُ: أَصْبَحْنَا غَرْقَى فِي النِّعْمَةِ مَوْقُورِينَ بِالذُّنُوبِ يَتَحَبَّبُ إِلَيْنَا إِلَهُنَا بِالنِّعَمِ وَ نَتَمَقَّتُ إِلَيْهِ بِالْمَعَاصِي وَ نَحْنُ نَفْتَقِرُ إِلَيْهِ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنَّا.
چگونه صبح كردید؟ فرمود: صبح کردیم در حالی که غرق در نعمت الهی هستیم و از این طرف هم زير بار گناهان هستیم. معبودمان ما را با نعمت‏هاى خود به دوستى مي‏خواند و ما با معاصى او را به دشمنى مي­خوانيم. و ما به او نيازمنديم، و او از ما بی نياز است.
(بحار الانوار، جلد 73، صفحه 18)