نقش مردم در حکومت و لزوم مردم گرا بودن مسئولان در کلام امام (ره)
زمان: قبل ازظهر ۱۵ آذر ۱۳۵۹ / ۲۷ محرّم ۱۴۰۱
مکان: تهران، جماران
موضوع: نقش مردم در حکومت و لزوم مردمگرا بودن مسئولان
حضار: آقایان زواره‌ای و میرسلیم (معاونان وزارت کشور) و استانداران سراسر کشور در هر صورت من عرضم به آقایان این است که منحصر به شما هم نیست، به هرکس که هست این است که توجّه کنید به اینکه هم صلاح خود شماست و هم صلاح کشور شماست و هم صلاح ملت است که شما با مردم دوست باشید. مردم احساس کنند که اینها دوستهای آنها هستند که آمده‌اند. برای اینکه مثلاً فرض کنید که ژاندارمری مثل آن وقت نباشد که مردم از ترس او نمی‌توانستند عبور کنند نه از دست دزدها! مثل - عرض می‌کنم که - شهربانی نباشد که مردم از ترس آنها نمی‌توانستند اظهار بکنند که یک کسی به ما چه کرده است. شاید شما آن وقت در شهربانی نرفته باشید یا رفته باشید شاید هم. در این کلانتریها که مردم کار داشتند، عزا می‌گرفتند. اگر، بخواهند بروند توی کلانتری، آیا چه خواهد شد؟ یک مظلومی می‌خواهد برود آن [ستمی] که به او شده است، آن ظلمی که شده است به او بگوید، به اینها بگوید. عزا می‌گرفتند چطور ما برویم توی اینجا. این مثل از حبس بدتر بود برای اینها. اینها یک [وحشت] عجیبی، یک ارعاب عجیبی کرده بودند. بنابراین بود که ایجاد خوف بکنند در مردم. ارعاب کنند مردم را که کسی در ذهنش هم نیاید که مخالفت کند. این بساط بنابراین بوده است. حالا یا تعلیم بالاترها بوده است یا خودشان؛ شیطنت خودشان.
صحیفه امام خمینی » جلد ۱۳ » صفحات ۳۷۹ تا ۳۹۰
تعداد بازديدها: 2051
این مطلب از نشانی زیر دریافت شده است:
http://fajr57.ir/?id=68786
تمامي حقوق براي هیئت انصارالخميني محفوظ است.
در هر صورت من عرضم به آقایان این است که منحصر به شما هم نیست، به هرکس که هست این است که توجّه کنید به اینکه هم صلاح خود شماست و هم صلاح کشور شماست و هم صلاح ملت است که شما با مردم دوست باشید. مردم احساس کنند که اینها دوستهای آنها هستند که آمده‌اند. برای اینکه مثلاً فرض کنید که ژاندارمری مثل آن وقت نباشد که مردم از ترس او نمی‌توانستند عبور کنند نه از دست دزدها! مثل - عرض می‌کنم که - شهربانی نباشد که مردم از ترس آنها نمی‌توانستند اظهار بکنند که یک کسی به ما چه کرده است. شاید شما آن وقت در شهربانی نرفته باشید یا رفته باشید شاید هم. در این کلانتریها که مردم کار داشتند، عزا می‌گرفتند. اگر، بخواهند بروند توی کلانتری، آیا چه خواهد شد؟ یک مظلومی می‌خواهد برود آن [ستمی] که به او شده است، آن ظلمی که شده است به او بگوید، به اینها بگوید. عزا می‌گرفتند چطور ما برویم توی اینجا. این مثل از حبس بدتر بود برای اینها. اینها یک [وحشت] عجیبی، یک ارعاب عجیبی کرده بودند. بنابراین بود که ایجاد خوف بکنند در مردم. ارعاب کنند مردم را که کسی در ذهنش هم نیاید که مخالفت کند. این بساط بنابراین بوده است. حالا یا تعلیم بالاترها بوده است یا خودشان؛ شیطنت خودشان.