• الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ قَالُوا إِنَّا لِلّهِ وإِنّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ؛

 کسانی‌که هنگامی که به آنها مصیبتی می‌رسد، می‌گویند: ما از خداییم و به خدا باز می‌گردیم.

• فَمَنْ آمَنَ وَ أَصْلَحَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ؛

 هرکه ایمان بیاورد و خویشتن را اصلاح کند نه ترسی بر آنهاست و نه غمگین می‌شوند.

• أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ؛

 تنها به یاد خدا دلها آرامش می‌یابد.
*فرد با ایمان هیچگاه خود را تنها و بی‌مددکار و غمخوار نمی‌بیند.
علاوه بر این ایمان جلوی آرزوهای واقع‌نشدنی و غیرمنطقی و به عبارتی جلوی آمال شیطانی را که آدمی را می‌فریبد و وقت و عمر او را تباه و نیروی خیال و فکر، وقت و فرصت او را بیهوده صرف می‌کند، می‌گیرد.
اصولاً آرامش برای مؤمن متحقق می‌گردد چون ایمان راستینش به خدا، او را نسبت به کمک و حمایت و نظر لطف خدا امیدوار می‌سازد و این احساس مؤمن که خدا همواره با اوست و به او کمک می‌کند، ضامن استقرار احساس امنیت و آرامش در نفس اوست.
انسانی که اسلام معرفی می‌کند سعادتش را چیزی جز ارتباط با خدا و یاد او یعنی ایمان تأمین نمی‌کند و فاصله‌ای که این انسان با سعادت دارد، فقط به وسیله انس با پروردگار می‌تواند پر شود.
ناکامی در زندگی امری اجتناب‌ناپذیر است و پیوسته برای بشر منشأ پریشانی می‌باشد.
مؤمن با اعتقاد بر نظام آفرینش و ایمان و ایجاد تعادل بین قوای روحی و جسمی با اتکا به ایمانش، آرامش و رضایت خویش را تأمین می‌کند و در سایه ایمان حقایق را چنانکه هست دریافته دلش نورانی می‌شود و هیچ‌گونه تضاد و ناهماهنگی درونی او را آزار نمی‌دهد.
 به طور کلی خاصیت ایمان به خدا این است یعنی آرامش و بهداشت روان.
در ایمان خاصیت تغییر و تبدیل وجود دارد که غم و رنج را به لذت و سرور تبدیل می کند.