امام باقر علیه السّلام می فرماید: إنِّی لَأعمَلُ فِی بَعضِ ضِیاعِی حَتَّی أعرَقَ و إنَّ لی مَن یَکفِینِی لِیَعلَمَ اللهُ عَزَّوجَلَّ أنِّی أطلُبُ الرِّزقَ الحَلالَ.
با این که من می دانم کسی هست که روزی مرا در حد کفاف می رساند؛ امّا در ضیاع (زمین مزروعی) خود آن قدر کار می کنم تا عرق از بدنم سرازیر شود تا خدا بداند که من در طلب روزی حلال هستم.
در حدیثی دیگر آمده است: ازرَعُوا وَ اغرِسُوا فَلا وَاللهِ مَا عَمِلَ النّاسُ عَمَلاً أحَلَّ وَ لا أطیَبَ مِنهُ.
زراعت کنید و بکارید (که) به خدا قسم عملی شریف تر و پاک تر از آن نیست.
نهج البلاغه؛ خطبه متقین./اصول کافی./مستدرک الوسائل، ج 13./میزان الحکمه؛ جلد 2؛ محمد محمدی ری شهری