این ها کلید واژه هایی هستند که هر سال با رسیدن سالروز شهادت رجایی و باهنر، در کنار یک نقل قول تکان دهنده تاریخی، سوسو می زنند.«مسعود رجوی نادان، حماقت کرد. اگر صبر می کرد و با تاکتیک، زیر عبای برخی از روحانیان پنهان می شد؛ به مراتب بهتر از این می توانست عمل کند!» این نقل قولی است که بعدها از زبان بسیاری از هم بند و هم سلولی های مسعود رجوی در دوران ستم شاهی شنیده شده است. نقل قولی که بعد ها فرزندان و همفکران معنوی سازمان مجاهدین خلق ، فقط بر این تاکتیک عمل نکردند. چه بسا سخت ترین مخالفان شیوه های مارکسیستی و جدی ترین منتقدان روش های دگماتیستی آنان، این روزها  دانسته یا نادانسته درست به همان تاکتیک عمل کرده و بدون بیان شعار «هدف وسیله را توجیه می کند» در عمل به همه زوایای این شعار پایبندند و برای منافع حزبی و گروهی خود همه داشته ها و سرمایه های انقلاب عزیز را به چوب حراج تهمت و دروغ نابود می کنند.

سخن گفتن از نفاق به همان اندازه سخت و مشکل است که شناسایى و مقابله با آن.  پوسته‏ ها و لایه ‏هاى رنگ به رنگ منافقین تا آن اندازه هست که براى صدها سال و هر مقطع و دوره، رنگ عوض کرده و چهره جدید بیارایند. این چهره ‏ها و رنگ‏ها عموماً با رنگ و لعاب و چهره و آرایش صفوف خودى و حق، هماهنگ است و باعث فریب بسیارى از انسان‏هاى سطحى و قشرى جامعه و به خصوص نسل پرشور انقلابی می شود. براى شناخت نفاق و صاحبان آن، حتماً باید ریشه ‏ها و اساس فکرى آنان را به خوبى شناخت و در این مسیر هیچ گروهى به اندازه اندیشمندان درد آشنا و عالمان دین باور مبارز و متفکران شجاع نمى‏ توانند، یارى رسان و رهنما و چراغ راه باشند. ژرف اندیشى و عمق نگرى، حرکت در مسیر عقلانیت و اعتدال، دوری از احساسات غیر منطقی و جوّزدگی، و از همه مهمتر حرکت لحظه و به لحظه در جاده اخلاق، اصلى‏ ترین عامل جلوگیرى از گرفتاری در دام فریب منافقان و پوستین پوشان ظاهرالصلاح است.

 تصور اینکه نفاق و منافقان در سازمان مجاهدین خلق و پیکار و فرقان و حزب توده و گروه‏هاى اقمارى آنان خلاصه شده باشند؛ تصورى خام و ناپخته و کودکانه است. نفاق و منافق عنصرى است که به موازات حیات طیبه حق و حقیقت، تحرک و تغییر دارد. همه ژرف اندیشان درد آشناى انقلاب و اصحاب راستین امام ، در آغاز دهه 70 و با ظهور و بروز نشانه‏ هاى نفاق جدید آن را باز شناختند و فریاد و هشدار خود را بر فضاى جامعه طنین انداختند. طنینی که از حنجره بیدارگر حضرت روح الله موسوی خمینی، خطاب به همه دلسوزان واقعی انقلاب بارها شنیده شد:«حواستان را جمع کنید که نکند، یک مرتبه متوجه شویدکه انجمن حجتیه‌ای ها، همه چیزتان را نابود کرده‌اند. » (صحیفه امام، بخش ضمیمه، ص579)

همان گروه انقلابی تر از انقلابیون شده امروزینی، که در کوران مبارزه و جهاد و درفش و آتش ، مبارزه را حرام دانسته و شهیدان راه انقلاب را، جاده صاف کن اندیشه دکتر علی! و جمعی مجنون که مُشت بر درفش می کوبند، می پنداشتند!

همان جمعیت قلیل و اندک در سوراخ خزیده ای که در روزگاران حضور فوج فوج لشکریان اسلام، حتی برای یک بار، در یک قرارگاه نیمه نظامی پشت جبهه هم حاضر نشده و به قول خویش:« توفیق حضور و  لیاقت همنشینی با شهدا را نیافتند!»

نفاق و منافقین هر روز در پوسته و چهره‏اى جدید عرضه مى‏شود و ادبیات آن با ادبیات حق و انقلابی و پرشور و حماسی، هم مرز و همخانه است، تدبّر و تامّل و ظرافت و کیاست مؤمن، ابزارى است که خانه حق را از خانه باطل باز می شناسد. نامه 27 نهج البلاغه، از لسان امام حق برای بازشناسی دورنگی و فریب منافق چنین می گوید:« از منافق بر شما می ترسم که از زبانش علم می ریزدو در قلبش کفر و جهل است. سخنانی می گوید که برای شما دلپذیر است، اما اعمالی در خفا انجام می دهد که زشت و بد است.»

شاید بی جهت نیست که در نماز جمعه هر هفته ، خواندن سوره منافقین و شنیدن این فراز سفارش شده است:«وَ إِذَا رَأَیْتَهُمْ تُعْجِبُکَ أَجْسَامُهُمْ وَ إِنْ یَقُولُوا تَسْمَعْ لِقَوْلِهِمْ کأَنَّهُمْ خُشُبٌ مُسَنَّدَةٌ یَحْسَبُونَ کُلَّ صَیْحَة عَلَیْهِمْ هُمُ الْعَدُوُّ فَاحْذَرْهُمْ قَاتَلَهُمُ اللّهُ أَنّى یوْفَکُونَ.» (منافقون:4)

«هنگامى که آنها را مى بینى، شکل و قیافه آنها تو را به شگفت مى آورد و اگر سخن بگویند، بر اثر قیافه حق به جانبى که به خود مى گیرند تو را به سخنان خود جلب مى نمایند و به گفتار آنها گوش مى دهى، گویى آنها چوب هایى هستند که به دیوار تکیه داده شده، هر صدایى را بر ضدّ خود مى پندارند. دشمنان واقعى آنها هستند. از آنها بپرهیز، مرگ بر آنها! چگونه از حقیقت روى گردانند.»