ابوعبيده مى گويد: در سفرى، هم كجاوه امام باقر (ع) بودم، در يك طرف مركب، من بودم و در طرف ديگر مركب، آن حضرت قرار داشت. هنگام سوار شدن، نخست من سوار شدم، بعد آن حضرت سوار مى شد، وقتى هر دو نفر ما در جاى خود قرار گرفتيم، آن حضرت به من سلام كرد و مانند مردى كه دوست خود را ديده، مصافحه مى كرد و احوال پرسى مى نمود و هنگام پياده شدن، آن حضرت زودتر از من پياده مى شد، وقتى كه در زمين قرار مى گرفتيم، آن حضرت به من سلام مى كرد و مانند كسى كه دوستش را تازه ديده، احوال پرسى مى نمود.
من به آن حضرت عرض كردم: اى پسر رسول خدا! شما به گونه اى رفتار مى كنى كه هيچ كس از مردم در نزد ما چنين نمى كند، كه اگر يك بار هم آن گونه رفتار كنند، زياد است؟
امام باقر (ع) فرمود: اما علمت ما فى المصافحة؟ ان المؤمنين يلتقيان، فيصافح احدهما صاحبة، فلا تزال الذنوب تتحات عنهما، كما يتحات الورق عن الشجرة والله ينظر اليهما حتى يفترقا (آيا نمى دانى كه پاداش مصافحه چقدر است؟ همانا مؤمنان با همديگر ملاقات مى كنند و يكى به ديگرى دست مى دهد، پس همواره گناهان آن دو مى ريزد، چنانكه برگ از درخت مى ريزد، و خداوند به آنها با نظر رحمت مى نگرد، تا هنگامى كه از يكديگر جدا شوند.) (1)
در روايت ديگر آمده: ابو عبيده گفت: امام باقر (ع) هنگام مصافحه، دستم را چنان فشرد، كه فشار سختى در انگشتانم احساس كردم، آنگاه فرمود: هر مسلمانى كه با برادر مسلمانش ملاقات نموده و با او مصافحه كند و انگشتان خود را داخل انگشتان او نمايد، گناهان آنها مانند برگ درختان هنگام سرماى شديد زمستان، مى ريزند. (2)
منابع:
1-اصول کافی - باب المصافحة، حديث 1، ص 179 - ج 2.
2-اصول کافی - باب المصافحة، حديث 5، ص 180 - ج 2