فلسفه قیام حاج میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب (اسرار الصلوة) می فرماید: « حقیقت قیام، ایستادن در پیشگاه خداوند متعال برای انجام وظیفه بندگی و جلب خیرهای پروردگار و مانوس شدن با او و لذت بردن از هم صحبتی با او و راز و نیاز و دعا کردن به درگاه اوست. و نیز قیام علاج و چاره ی ایستادن طولانی مدت در روز قیامت و از بین بردن ترس دیدار و ملاقات با خداوند متعال می باشد.

شخص نمازگزار هنگامی که بر روی دو پای خود می ایستد، لازم است که بداند باید در مقام خوف و رجا (ترس و امیدواری) باشد.

سر را که به زیر می افکند، باید همراهی قلب با خشوع و فروتنی و تواضع، و بیزاری از گردنکشی و ریاست طلبی و تکبر را به یاد آورد.

شخص نمازگرار باید بداند که کامل بودن این قیامش تعیین کننده ی نوع مقام و جایگاه او در روز قیامت است.

شخص نمازگزار باید در هنگام نماز، لااقل به همان مقدار که در پیش پادشاهان این دنیا احساس فروتنی و تواضع می کند، فروتنی و تواضع داشته باشد. و خداوند بزرگ، که پادشاه پادشاهان است، در نظر او نباید خوارتر و بی مقدارتر از انسانی مثل خودش باشد.