در این فرصت به بررسی فلسفه بعضی از افعال نماز خواهیم پرداخت:

مردی از حضرت امیرالمؤمنین (علیه السلام) پرسید : بالا بردن دست ها به هنگام تكبیرة الاحرام چه معنا دارد ؟ حضرت فرمودند : معنایش این است كه خدا بزرگتر است ،‌ یكتا ویگانه است ، مانندی ندارد ، با حواس و ادراكات ظاهری لمس و ادراك نمی شود .

امام صادق- عليه السلام فرمود: چون تكبير (نماز) را گفتى ، آن چه را ما بين آسمان و زمين است ، درمقابل كبرياء خدا كوچك و ناچيز شمار  كه اگر خداوند بر قلب بنده ، زمانى كه تكبير مى گويد، بنگرد و در دل او چيزى باشد كه از حقيقت معناى تكبير بازش مى دارد، به او گويد: ((اى دروغگو آيا مرا مى فريبى ؟ به عزت وجلالم سوگند كه از شيرينى ياد خود محرومت كنم و از قرب به خود و شادمانى مناجاتم محجوبت سازم )).

پس به هنگام نمازگزاردنت دل خود را بيازما، اگر شيرينى نماز را و در (عمق ) جان ، سرور و بهجت (حاصل از) آن را مى يابى و دلت از راز و نياز با او شادمان است و از گفتگو با او لذت مى برد، بدان كه خداوند، تو را در تكبيرى كه برزبان رانده اى ، تصديق فرموده است ؛ و گرنه ، بدان كه فقدان لذت مناجات و محروميت از شيرينى عبادت دليل بر اين است كه خداوند تو را(در تكبيرت) دروغگو دانسته و از درگاه خود رانده است . (مصباح الشريعة ، باب 13. بحارالانوار، ج 81، ص 230)