مهربانی از صفات پسندیده در اسلام و مورد تاکید آیات و روایات است که آثاری مطلوب بر زندگی فردی و اجتماعی انسان بر جای می گذارد.
پیامبر خدا (ص) می فرمایند: «هر که حتى به لاشه گنجشکى رحم کند، خداوند در روز قیامت بر او رحم آورد.»
همان حضرت (ص) می فرمایند: «سوگند به آن که جانم در دست اوست، وارد بهشت نمى شوید تا اینکه به همدیگر رحم کنید.» عرض کردند: اى رسول خدا! همه ما دلرحم و مهربانیم. حضرت (ص) فرمودند: «نه اینکه به یک فرد خاصى رحم کنید بلکه به عموم مردم رحم و مهربانى کنید. به همه مردم رحم کنید.»
امیرمومنان علی (ع) نیز می فرمایند: «در شگفتم از کسى که به رحم و شفقت فرا دست خود امید دارد، چگونه به فرودست خود رحم نمى کند.»
البته بنابر آنچه از مرور احادیث و روایات مرتبط با مهربانی به دست می آید مهربانی درباره گروه هایی خاص مورد سفارش بیشتری قرار دارد.
پیامبر خدا (ص) می فرمایند: «به عزیزى که خوار گشته و توانگرى که تهیدست شده و دانشمندى که در روزگار نادانان تباه گردیده است، رحم و مهربانى کنید.»
و نیز ایشان فرموده اند: «با مسکینان مهربانى کن.»
امیرمومنان علی (ع) نیز در این باره می فرمایند: «با کودکان خانواده ات مهربان باش و بزرگان خانواده ات را احترام گذار.»
امام صادق (ع) فرموده اند: «من به سه کس ترحم مى کنم که شایسته مهربانى اند: عزیزى که به خوارى افتاده و توانگرى که نیازمند گشته و دانشمندى که خانواده اش و مردمانِ نادان، او را خفیف و بى قدر مى شمارند.»
پی نوشت ها:
کنزالعمال/بحارالانوار/نهج البلاغه/امالی صدوق
منبع:قدس
