شاید بعضیها که مجلس ختم استاد شهید مطهری را که از طرف امام (ره) در مدرسۀ فیضیه برگزار شد از تلویزیون دیده و شاهد برخورد امام (ره) بوده اند. در آن زمان چون امام در قم بودند و از این رو خودشان در این مجلس ختم شرکت نمودند. در تمام زمانی که سخنران در کنارشان ایستاده بود و دربارۀ شخصیت استاد مطهری شاگرد برجسته و پارۀ تن امام (ره) و نیز شهادت او سخن می گفت، امام (ره) در کمال آرامش و وقار گوش می دادند.
مى خواهم میان مردم راه بروم
در شهادت آیت اللّه مطهرى امام (ره) با ماشین آمدند در میان هزاران جمعیتى که بدن خون آلود این شهید را تشییع مىکردند. مردم از شدت علاقه به حدى دور امام (ره) ریختند که سقف ماشین مى خواست خراب شود. بوى دود و سوختن کلاج از داخل بلند بود. ما دست و پاى خود را گم کردیم که خدایا چه باید کرد؟ اگر امام(ره) در ماشین بمانند با این فشار جمعیت، مسلماً ماشین از کار افتاده و ممکن است آتش بگیرد. اگر بیرون بروند احساسات مردم امام (ره) را از پا در مى آورد. کمى گاز دادم و دست را گذاشتم روى آژیر که فریاد امام (ره) بلند شد. فرمودند: «چه خبره؟ مى خواهید مردم را زیر ماشین کنید؟» عرض کردم آقا، ماشین دارد مى سوزد. فرمودند: «صبر کنید مى خواهم پیاده شوم و در میان مردم راه بروم، مگر مردم چه مى کنند» ما مى دانستیم که اگر ایشان پیاده مىشدند اول از همه همان پاسداران محافظ مى ریختند براى دستبوسى و ابراز علاقه به دور امام (ره)، تا چه رسد به یک جمعیت بیش از صد هزار نفرى.[1] (برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج1، ص 144 و 145)
شما باید به من تسلیت بگویید
ما بارها خدمت امام (ره) رسیده ایم که بار اول روز بعد از شهادت آقا بود. امام (ره)سخنان خوبى فرمودند از جمله گفتند: «آقاى مطهرى را من بهتر از شما مى شناسم و من خیلى به ایشان علاقه داشتم. مصیبت، مصیبت بزرگى است، لکن آن چیزى که آن را بر انسان آسان مى کند این است که ایشان در راه اسلام شهید شده اند و ما هرچه در راه اسلام بدهیم، باز هم کم است». و نیز فرمودند: «شما باید به من تسلیت بگویید نه من به شما».[2] (همان، ص 209)
زیاد گریه کردند
خانم امام (ره)که تشریف آورده بودند منزل ما، گفتند من دیدم که امام(ره) براى دو شهید زیاد گریه کردند، یکى شهید مطهرى بود که امام (ره) خیلى از شهادت ایشان متأثر شدند. دومین شهید، شهید محلاتى بود.[3] (همان، ص263)
دستمالشان را درآوردند
شاید بعضیها که مجلس ختم استاد شهید مطهری را که از طرف امام (ره) در مدرسۀ فیضیه برگزار شد از تلویزیون دیده و شاهد برخورد امام (ره) بوده اند. در آن زمان چون امام (ره) در قم بودند و از این رو خودشان در این مجلس ختم شرکت نمودند. در تمام زمانی که سخنران در کنارشان ایستاده بود و دربارۀ شخصیت استاد مطهری شاگرد برجسته و پارۀ تن امام (ره) و نیز شهادت او سخن می گفت، امام (ره) در کمال آرامش و وقار گوش می دادند. همین که گوینده به ذکر مصیبت اهل بیت رسید، امام (ره) منقلب شدند دستمال خود را از جیب درآوردند و مقابل صورت گرفته و گریستند.[4] (همان، ج3، ص 29)
[1]. انصارى کرمانى، محمدعلى؛ مصاحبه مؤلف.
[2]. صدیقى، عاتقه (همسر شهید رجایى)؛ جمهورى اسلامى؛ 10/2/59.
[3] ـ حجةالاسلام و المسلمین علی دوانی - پا به پای آفتاب - چاپ جدید - ج 4 - ص 120.
[4]. فرزند شهید فضل اللّه محلاتى؛ پیام انقلاب؛ ش 159، ص 17.
