عصر ایران؛ مهرداد خدیر- در تجمع اعتراضی گروهی با عنوان «دانشجویان بسیجی» درمقابل سفارت فرانسه در تهران که در تقبیح کارتون های نشریه فرانسوی شارلی ابدو صورت پذیرفت، اتفاقی رخ داد که در تاریخ 36 ساله جمهوری اسلامی بی سابقه و سخت حیرت آور است.

ماجرا از این قرار است که برخی از تظاهر کنندگان - که طبعا خود را ارزشی ترین نیروهای سیاسی حال حاضر در ایران می دانند- تابلوی خیابان «نوفل لو شاتو» را کندند و خواستار تغییر نام این خیابان شدند.

معترضان در تلاش برای برکندن تابلوی خیابان نوفل شاتو
ظاهرا این افراد نمی دانستند که «نوفل لو شاتو» هر چند نامی فرانسوی – دهکده ای در نزدیکی پاریس- است اما شهرت جهانی آن به خاطر اقامت 4 ماهه امام خمینی در آن از مهرماه تا بهمن 1357 در خانه ای در همین دهکده است تا جایی که به یکی از نشانه های انقلاب اسلامی ایران بدل شده است. 


موتور جست و جوی گوگل هم در مقابل «نوفل لو شاتو» به تصاویر متعدد و مشهور رهبر فقید انقلاب می رسد.

اقدام این افراد از سه حال خارج نیست و البته شِقّ اول به مراتب محتمل تر است:

حالت نخست این است که اطلاعات تاریخی ندارند و تا به حال کلمه نوفل لو شاتو به گوش شان نخورده است و این رفتار از تاریخ ندانی آنها و تاریخ نخوانی آنها حکایت می کند. احتمالا سن کمی دارند یا تاریخ را از 1384 به بعد که احمدی نژاد ظاهر شد می دانند.

از این رو درباره هر آنچه مربوط به قبل از این تاریخ باشد یا آگاهی ندارند یا انکار می کنند.

بیگانه بودن با نام «نوفل لو شاتو» بی هیچ تردید و بزرگ نمایی نشانه بی اطلاعی از مهم ترین مقطع تاریخ انقلاب اسلامی - دوران اقامت امام در این دهکده - است و این در حالی است که شماری از شخصیت های انقلابی که همراه امام در آن دهکده بودند همچنان زنده اند و از7 رییس جمهوری تاریخ جمهوری اسلامی 3 رییس جمهوری پیوسته یا گسسته با نوفل لوشاتو در ارتباط بوده اند.

امام خمینی (ره)در حال عبور از خیابان مقابل محل اقامت در نوفل لو شاتو
حالت دوم این است که می دانند و در کتاب های درسی خوانده یا جسته و گریخته شنیده اند اما چون معتقد به «انقلاب در انقلاب در انقلاب» هستند کاری به آغاز انقلاب ندارند. این احتمال البته اندک است ولی نمی توان در مقام احتمال از آن یاد نکرد.
                                                                     
حالت سوم این است که این جوانان در تظاهرات هیجانی دقایقی از خود بی خود شده و نمی دانسته اند دارند چه کار می کنند و چه بسا در آن لحظه تنها نامانوس بودن کلمه «نوفل لو شاتو» به نسبت واژه هایی که می شناسند و شنیده اند برای آنها اهمیت داشته است. همان رفتاری که هنگام اشغال سفارت انگلستان نیز از بعضی سر زد.

همه ما البته گاهی دچار این وضعیت می شویم و احساس یا غریزه مان ممکن است بر عقل مان بچربد و همواره باید مراقب باشیم کنترل خود را از دست ندهیم. این همه خشم گرفتن از این و آن و لعن و مرگ فرستادن از بام تا شام و تنها چند نشریه خاص را خواندن گاهی به خطاهایی از این دست می انجامد.

جان کلام اما همان است که مسعود ده نمکی فیلمساز مورد علاقه این معترضان نوشت که « شرف المکان بالمکین ». نوفل لوشاتو یک مکان است که نام و یاد امام خمینی را در اذهان زنده می کند و نه فرانسه را و امام هر جای دیگر هم رفته بود این اعتبار را به آن مکان می داد.

تاریخ ندانی و تاریخ نخوانی اسباب گرفتاری است. به جای تلاش برای تاریخ نگاری آن گونه که دوست داریم و جلو آوردن مبداهای تاریخی ، تاریخ بخوانیم.