احمد مسجدجامعی در نشریه چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم) نوشت:

اتفاق نادری بود؛ در مدت کوتاهی مجسمه‌های تهران ربوده شد، حجم‌هایی که چندان کوچک نبودند و برای انتقال برخی از آنها به ماشین‌های سنگین نیاز بود.

این که اینها چگونه ربوده می شدند و هیچ ناظری نمی توانست از آنها گزارشی تهیه کند، چه برسد به آن که جلوی ربوده شدن آن را بگیرد، معمایی است که هنوز هم حل نشده، تمام این آثار، مجسمه های ارزشمندی بود که برخی از آنها حاصل عمر هنرمندانشان بود آثاری که قابل تکرار نیست زیرا برخی از خالقان آن دیگر فوت کرده اند.

این مجسمه ها ربوده شد و تنها این وعده را دادند که مشابه آن توسط هنرمندان دیگر ساخته می شود. نمی دانم این اتفاق افتاده یا نه اما برخی از این اثار تکرار شدنی نبودند. پس از این اتفاق با یکی از دوستان که جزو مدیران دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود به قم سفری داشتم آن دوست از علمای حاضر درخصوص مسائل فقهی سوال کرد که روحانی ای که مورد پرسش قرار گرفت با شیرینی تمام پاسخ داد کسی که این مجسمه ها را ربوده به خاطر خدا این کار را نکرده است و از سر دلسوزی برای فقه نیست. این اتفاق حس ناامنی را در شهر ایجاد کرد، وقتی تندیس های شهر با این عظمت، بزرگی، شناسنامه و... ربوده شوند، دیگر تکلیف بقیه امکانات شهری مشخص است، شرایط اقتضا می کرد برای حس ایجاد امنیت شهر و شهروندان، دزد این مجسمه ها پیدا و نتیجه اعلام شود.

من به عنوان یک عضو شورا تنها می توانستم سوال کنم، تذکر دهم و تذکرم را پیگیری کنم که این کار را انجام دادم، اما پاسخ به تمام این پیگیری ها این بود که مجسمه های جدیدی جایگزین مجسمه های اصلی می شود. حتی در جلسه ای که با شهردار یکی از مناطق داشتم موضوع را مطرح کردم که او از این موضوع ناراحت شد و بشدت تلخ زبانی کرد. به هرحال بیش از این نمی شد از جایگاه شورا پیگیر این موضوع بود. شورا مانند مجلس اختیار ندارد، اعضای شورا اختیاراتشان محدود است، تذکر می دهند و اگر با پاسخ قانع شدند که شدند اگر نشدند، نشدند!

ما در سیما و منظر شهری آثار حجمی کم داریم، تا الان بیشتر تصویر و نقاشی و عکس بوده است، حتی سنگ نوشته ها هم نداریم، نقش برجسته هایی که هنوز هم در برخی از امامزاده ها دیده می شود ولی در شهر جایی ندارند، در واقع حجم در فضای شهری نسبتا وجود ندارد، حتی برخی مدیران ما تفاوت بین مجسمه، تندیس، سردیس و حجم برایشان روشن نیست. در سال های اخیر برخی فعالیت ها برای افزایش حجم در تهران آغاز شده بوی‍ژه از زمان حضور آقایان عسگرپور در سازمان فرهنگی و هنری شهرداری یا موسوی در اداره حجم زیباسازی، اما با وجود تمام تلاش های این دو مدیر تلاشگر می بینیم آنها نیز به دلیل بسیاری از مشکلات مجبور شدند از مسئولیت هایشان خداحافظی کنند البته این را هم در آخر اضافه کنم که علت اصلی این معضل در پایتخت ناشناخته بودن آن در حوزه شهری است.