«زنان بزرگوار ما در مقابل رژیم ستمکار سابق، و پس از سرکوبى آن، در مقابل ابرقدرت‌ها و وابستگان آنان در صف اول ایستادگى و مقاومت از خود نشان داده‌‏اند که در هیچ عصرى چنین مقاومتى و چنین شجاعتى از مردان ثبت نشده است. مقاومت و فداکارى این زنان بزرگ در جنگ تحمیلى آن قدر اعجاب‏‌آمیز است که قلم و بیان از ذکر آن عاجز بلکه شرمسار است. این‌جانب در طول این جنگ صحنه‏‌هایى از مادران و خواهران و همسران عزیز از دست داده دیده‌‏ام که گمان ندارم در غیر این انقلاب نظیرى داشته باشد. و آنچه براى من یک خاطره فراموش نشدنى است- با اینکه تمام صحنه‌ها چنین است- ازدواج یک دختر جوان با یک پاسدار عزیز است که در جنگ هر دو دست خود را از دست داده و از هر دو چشم آسیب دیده بود. آن دختر شجاع با روحى بزرگ و سرشار از صفا و صمیمیت گفت: «حال که نتوانستم به جبهه بروم، بگذار با این ازدواج، دیْن خود را به انقلاب و به دینم ادا کرده باشم.» عظمت روحانى این صحنه و ارزش انسانى و نغمه‌هاى الهى آنان را نویسندگان، شاعران، گویندگان، نقاشان، هنرپیشگان، عارفان، فیلسوفان، فقیهان و هر کس را که شماها فرض کنید، نمى‌توانند بیان و یا ترسیم کنند. و فداکارى و خداجویى و معنویت این دختر بزرگ را هیچ کس نمى‏‌تواند با معیارهاى رایج ارزیابى کند.»  (صحیفه امام،ج16،   ص194)