پرده بردار ز رخ چهره گشا ، ناز بس است

عاشق سوخته را ديدن رويت هوس است دست از دامنت اي دوست نخواهم برداشت

تا من دلشده را يك رمق و يك نفس است

همه خوبان بَرِ زيبائيت اي مايه ي حسن

في المثل در برِ درياي خروشان چو خس است

مرغ پر سوخته را نيست نصيبي ز بهار

عرصه جولانگه زاغ است و نواي مگس است

داد خواهم غم دل را به كجا عرضه كنم

كه چو من دادستان است و چو فرياد رس است

اين همه غلغل و غوغا كه در آفاق بود

سوي دلدار روان و همه بانگ جرس است