بنده گاهي اوقات که چند ‏قدمي از کوهستان‏هاي اطراف تهران مي‏روم بالا و مي‏بينم هيچ‏کس نيست ،غصه مي‏خورم!

 در ‏کوهستان، جاهايي هست که ساختمان‏ها در زير پا پيداست؛ اين همه آدم در اتاق‏ها خوابيده‏اند که در ‏بين آنها جوان هست، در بين آنها کساني هستند که ظاهر جسم‏شان اقلاً ده برابر ما توان و قدرت ‏دارد؛ اما از اين اتاق‏ها بيرون نمي‏آيند، ولي ما از اين گوشه‏ي شهر با سنِ نزديک به هفتاد سال، مي‏رويم آن‏جا.

 دل انسان خيلي غصه‏دار مي‏شود که چرا آنها در آن ‏جا چهار قدم بالا نمي‏آيند و از اين ‏امکان استفاده نمي‏کنند. (سخنرانی30/8/84)