در این قسمت به یکی دیگر از ابعاد لازم برای تحقق شعار استراتژیک «همه با هم» امام می پردازیم که عدم رعایت آن بی تردید مایه سرخوردگی و یأس مردم خواهد بود؛ این بُعد مهم عبارت است از انسجام سیستماتیک کلیّت نظام سیاسی کشور در راستای پیشرفت کشور.

نظام سیاسی اعمّ از بخش های مختلف حکومت، فعالین سیاسی-حزبی و کنش گران مدنی است. این طیف بسیار وسیع باید حول منافع ملی و اهداف کلان کشور به وحدت برسند و آنگاه در این چارچوب، هرکدام  رویکرد و گرایش خاص خویش را انتخاب کنند؛ آنگونه که در کشورهای توسعه یافته جهان چنین است.

این بحث مفصل است اما به همین حدّ کافی است که بگوییم ما در مرحله اول کار مانده ایم و حتی در میان قوا و نهادهای رسمی کشور نیز به وحدت نظر در خصوص اهداف کلان کشور دست پیدا نکرده ایم. همین امر منجر به اختلافات بعضا شدید می شود که نمونه های بارز آن را در فرایند مذاکرات با 6 کشور غربی، فیلترینگ پیام رسان های خارجی و... نیز دیده ایم و می بینیم.

به تلخی باید گفت که این اختلافات شدید در مقابل رأی مردم نیز خود را نشان می دهد و نمونه آن را سال گذشته پس از انتخاب مجددا دکتر روحانی با رأیی بالا مشاهده کردیم. حادثه راهپیمایی روز قدس و شعار علیه رئیس جمهور منتخب مردم رخداد زشتی بود که به تنهایی در سرخوردگی و تشویش ذهن رأی دهندگان تأثیر بسزایی داشت؛ به این اتفاق سیل تهمت ها و فشارها به دولت را نیز که تاکنون ادامه دارد اضافه کنید.

از همین روست که ناظران سیاسی یکی از عوامل بروز حوادث دی ماه 96 را همین همجمه ها به دولت و در نتیجه آن ناامیدی بخشی از رأی دهندگان بود چرا که آنان احساس کردند پس از آن همه شور انتخابات منتخبشان در حداقلی ترین امور هم دست بازی برای تحقق مطالبات آنها ندارد.

چه کسی فکر می کرد که مدت کوتاهی پس از انتخابات انرژی و نشاط ایام انتخابات جای خود را به کشاکش ها و دعواهای سیاسی بدهد؟!

هشدار امام را به یاد بیاوریم که گفتند، «سر چی دعوا دارید؟ سر اینکه یک نفر آدم آیا خیلی آدم خوبی است، یا خیلی آدم‌‎ ‎‌بدی است؟ یک دسته ای بگویند بالای منبر و پایین منبر که این آدم کافر است، و یک‌‎ ‎‌دسته ای هم بگویند که این آدم مُسْلِم است و از اولیا است؟ نتیجه چی؟ نتیجه این است که‌‎ ‎‌شماها، از اینها جدا، اینها از شما جدا. هر دو مقابل هم ایستاده اید و آن وحدت کلمه ای‌‎ ‎‌که داشتید از دست دادید، سر هیچی! سر هیچْ وحدت کلمه را از دست بدهید، و جدا‌‎ ‎‌شدن شما از هم اسباب این می شود که سایر قشرها هم از شماها جدا بشوند، مختلف‌‎ ‎‌بشوند؛ این اختلافات اسباب این بشود که این نهضت نتواند کار خودش را عمل کند.‌‎ ‎‌آنکه همۀ خارجی ها می خواهند: آنی که شرقی ها و غربی ها همه می خواهند، این را که‌‎ ‎‌شماها از هم جدا و متفرق باشید». (صحیفه امام، جلد8، ص: 465)

آیا فقدان نگاه کلان و تصور اینکه کوبیدن دولت فقط دولت را ضعیف می کند، موجب پرداخت هزینه های کلان از جیب منافع ملی نشده است؟ آیا  وقت آن نرسیده است که دست اندرکاران و مسئولان کشور ایمان و خلوص خود به معرض آزمایش بگذارند و به یاد بیاورند که همین دعواها و اختلافات موجب یأس و خشم مردم خواهد شد و اگر از حدّ بگذرد، دامنه ماجرا از یک دعوای سیاسی یا تصفیه حساب با رقیب انتخاباتی فراتر خواهد رفت؟!