انتخاب - غلامرضا بنی اسدی: جنگ، اصالت ندارد. این یک گزاره جدی است که اهل فکر باید برای تبیین آن، همت کنند تا برخی ها نپندارند هرکس تندگوتر و مدعی تر در جنگ است، انقلابی تر است. نگاه شیعه با زیدی مذهبان در این ماجرا تفاوتی آشکار دارد و همین تفاوت نگاه است که شیعه را به مکتب امام باقر(ع) مفتخر می کند و زیدی مذهبان را به امامت زیدی باورمند می کند که شمشیر را اولویت می دهد. تفاوت این دونگاه هنوز هم برقرار است و شیعه، باور به ولایت ائمه(ع) را تام و تمام و بدون قید و شرط می پذیرد و "قیام به سیف" را شرط باورمندی نمی داند چنان که از امام سجاد تا امام عسکری(علیهم السلام) امامت و ولایت خویش را بر تیزی شمشیر استوار نکردند بلکه "کلامِ احسن" و سیره احسن است که منهج شیعه را شکل می دهد.

با این پیشینه روشن و تاریخِ تدوین شده امامت، باز بعد 14 قرن، برخی چنان سخن می گویند که نه تنها، جنگ و مبارزه نظامی، اصالت دارد که "مذاکره" را به شکل پر رنگی، "ذلت" ترجمه می کنند و هرکه پای میز مذاکره نشست، نه تنها، سفره انداز ذلت شده که به خیانت هم او را متهم می کنند و خود قاضی می شوند و حکم را هم صادر و حتی اجرا می کنند. نتیجه هم می شود این که اهل منطق و صاحبان تفکر صلح خواهی و صلاح اندیشی و سلامت محوری به حاشیه رانده شوند و میدان در اختیار کسانی قرار بگیرد که در سلوک سیاسی، می توان آنان را "زیدی مذهبان سیاسی" خواند. کسانی که در هر شرایطی، جنگ را اصل می دانند و صلح را هم یک فرصت استراحت، میان دو جنگ می دانند! غافل از این که صلح برمبنای عدالت، اصالت دارد و جنگ، جز در شرایطی که به ما تحمیل شود که از سوی باورمندان امامت، پاسخ نمی گیرد.

برای ما جنگ، همواره زشتی های آشکار داشته و دارد. آنچه که در فرایند جنگ تحمیلی برای ما صاحب تقدس شد، دفاع بود نه جنگ. امام خمینی(ره) با نگاه فقیهانه، "دفاع مقدس" را کلید واژه ادبیات دینی و سیاسی ما کردند تا توجه دهند که از جنگ باید تبری جست. جهاد هم در جای خود شان حقوقی و فقهی خاص خود را دارد و در "مانحن فیه" که برخی ارباب سیاست و تریبون بانگ برمی دارند، نمی توان برای جنگ چنان اصالتی یافت که مذاکره و صلح خواهی به ضد ارزش بدل شود.

بر خلاف آنچه جناب پناهیان به گواهی خبری که با کد خبر: ۵۰۴۳۷۴ روی خروجی پایگاه خبری انتخاب رفته است، می فرمایند، نگاه مومنان به شهادت و انتظار این سعادت هرگز به معنای نفی مذاکره و صلح خواهی نمی تواند باشد چه رسد که پای میز مذاکره نشستن را ذلت بدانیم و نتیجه عدم باور به نصرت الهی بخوانیم. صلح و دفاع مقدس، هر دو در باور شیعیان با امضای ولایت، تکلیف آور می شود و باورمندان امامت همان کسانی بودند و هستند که وقتی امام در تیر 67 فرمود تردید در جنگ خیانت به رسول الله است، گفتند چشم و با همه کمبود ها با یقین بیشتر و همت مضاعف، جنگیدند و چون دو هفته بعد امام، قطعنامه را پذیرفتند و به تفنگ ها، خاموش باش دادند، باز با همان یقین، پای کار آتش بس رفتند. امروز هم همین نگاه است که راه را باز می کند نه ارزش خواندن جنگ و ضد ارزش شمردن مذاکره. نمی خواهم از کسانی بگویم که در زمان جنگ، فاصله صدها کیلومتری خود با جبهه را حفظ کردند و حالا بعد از سه دهه رایت شهادت طلبی به دوش گرفته اند. نه، کاری ندارم به آن ها فقط می خواهم به یاد آورم که اصالت با زندگی است. با عدالت است نه با جنگ، همین!