«گاریکای چنگو» محقق دانشگاه «هاروارد» در مقاله ای در پایگاه «گلوبال ریسرچ» نوشت: بیستم اکتبر (روز گذشته) چهارمین سالگرد کشته شدن «معمر قذافی» رهبر سابق لیبی در تلاش برای به اصطلاح کاهش هرج و مرج در یکی از بزرگترین کشورهای آفریقایی بود.

هدف ما حمایت از رهبر سابق لیبی نیست اما بر هیچ کس پوشیده نیست که در سال 1967 قذافی یکی از فقیرترین کشورهای آفریقایی را به ارث برد در حالی که در زمان مرگش لیبی به ثروتمندترین کشور آفریقایی تبدیل شده بود. قبل از بمباران لیبی در اقدامی به سرکردگی آمریکا در سال 2011، لیبی بالاترین شاخص توسعه انسانی، پایین ترین آمار مرگ و میر نوزادان و بالاترین میزان امید به زندگی را در سراسر آفریقا داشت.

امروز لیبی یک کشور شکست خورده است. مداخله نظامی غرب، بدترین سناریوها را برای این کشور رقم زده است: سفارتخانه های غربی همگی تعطیل شده اند، جنوب کشور به بهشت امنی برای تروریست های داعش تبدیل شده است، و در ساحل شمالی مرکزی برای قاچاق مهاجران راه اندازی شده است. مصر، الجزایر و تونس همگی مرزهای خود را با لیبی بسته اند. همگی این اتفاقات در سایه گسترش تجاوز، قتل و شکنجه در کشوری شکست خورده رخ داده است.

لیبی در حال حاضر دارای دو دولت رقیب، دو مجلس، دو مجموعه از رقبا برای کنترل بر بانک مرکزی و شرکت ملی نفت است و هیچ پلیس یا ارتش ملی ندارد و آمریکا در حال حاضر معتقد است که داعش اردوگاه های آموزشی خود را در مناطق وسیعی از این کشور گسترانده است.

از یک طرف در غرب کشور شبه نظامیان اسلامگرا در تلاش برای کنترل شهر «طرابلس» و دیگر شهرهای کلیدی لیبی و راه اندازی دولت خود هستند. از طرف دیگر در شرق کشور دولت به اصطلاح مشروع تحت سلطه سیاستمداران لیبرال است. خبری از دموکراسی نیست که دولت های غربی پس از سقوط قذافی به مردم این کشور وعده داده بودند.

این در حالی است که تحت سیستم قذافی، نهادهای سنتی دولت منحل شده بود و قدرت از طریق کمیته های متعدد به مردم منتقل شده بود.

لیبی به شکلی غیر متمرکز به چندین جامعه کوچک تقسیم شده بود. این ایالات خودمختار بر مناطق خود کنترل داشتند.

بر خلاف غرب، مردم لیبی هر چهار سال یکبار برای انتخاب یک رئیس جمهوری و نمایندگان مجلس رای نمی دادند که آنها همیشه برای کشور تصمیم گیری کنند. مردم لیبی معمولی تصمیم گیری های مربوط به سیاست خارجی، داخلی و اقتصادی را خودشان می گرفتند.

حملات هوایی آمریکا در سال 2011 نه تنها زیرساخت دموکراسی لیبی را نابود کرد، بلکه امریکا فعالانه «عبدالحکیم بلحاج» رهبر گروه تروریستی - که اکنون همان داعش است - را پرورش داد که سازمان وی استقرار دموکراسی در لیبی را غیر ممکن کرد.

این واقعیت که آمریکا سابقه طولانی در حمایت از گروه های تروریستی در شمال آفریقا و خاورمیانه دارد، تنها کسانی را شگفت زده می کند که تاریخ را نادیده می گیرند و فقط اخبار رسانه ها را می بینند و می شنوند.

سازمان سیا برای اولین بار در طول دوران جنگ سرد خود را با  افراط گرایان درآمیخت. از آن زمان آمریکا از مهره های خود در کشورها بر این اساس استفاده می کرد. القاعده هم یکی از این مهره ها است که قطعا آخرین بازیگر آمریکا در منطقه نخواهد بود.

 القاعده: پایگاه داده های سیا

مبادا فراموش کنیم که سازمان سیا «اسامه بن لادن» را به وجود آورد و در دهه 1980 سازمانش را تغذیه کرد. «رابین کوک» وزیر خارجه سابق انگلیس در مجلس عوام این کشور گفت که القاعده بدون شک یک محصول آژانس های اطلاعاتی غربی بود. رابین کوک توضیح داد که القاعده، که به زبان عربی به معنای «پایه» است، در اصل پایگاه داده های رایانه ای هزاران افراط گرا است که توسط سازمان سیا آموزش دیده و توسط عربستان سعودی تامین مالی می شد تا روس ها را در افغانستان شکست دهد. داعش نام های مختلفی داشت که یکی از آنها القاعده عراق است.

داعش تحت رهبری «عبدالحکیم بلحاج» با سرعت هشدار دهنده ای در لیبی گسترش یافت. فاکس نیوز اخیرا تایید کرد که بلحاج یک بار توسط دولت اوباما و اعضای کنگره  مورد استقبال قرار گرفت و متحد ثابت قدم آمریکا در تلاش برای سرنگونی قذافی محسوب می شد. در سال 2011، آمریکا و سناتور «جان مک کین» بلحاج را به عنوان یک «مبارز آزادطلب قهرمان» (!) مورد ستایش قرار داد و واشنگتن به سازمان او سلاح و پشتیبانی لجستیکی داد. در حال حاضر سناتور مک کین سازمان بلحاج را همان داعش می نامد که احتمالا بزرگترین تهدید برای آمریکا و همه محسوب می شود.

تحت رژیم قذافی، چنین شکلی از تروریسم عملا وجود نداشت و در سال 2009 وزارت امور خارجه آمریکا لیبی را متحد مهم در جنگ علیه تروریسم نامید.

امروز و بعد از مداخله آمریکا، لیبی بزرگترین انبار اسلحه در جهان محسوب می شود و مرزهای آن به طور معمول میزبان بازیگران غیر دولتی به شدت مسلح از جمله جدایی طلبان «طوارق» و شبه نظامیان سازمان عبدالحکیم بلحاج است.

به وضوح باید گفت که بمباران لیبی توسط ناتو یکی از بزرگترین شکست های نظامی قرن بیست و یکم محسوب می شود.

منبع: حماران