دیشب سید عباس عراقچی عضو ارشد تیم مذاکره کننده هسته ای ایران مهمان برنامه گفتگوی ویژه خبری بود تا نسبت به سوالات و انتقادات مربوط به مذاکرات هسته ای، توافق وین و قطعنامه سازمان ملل پاسخگو باشد.

به گزارش اعتدال، سوالات و انتقاداتی که تنها دل مشغولی و دل واپسی عده قلیلی از سیاسیون با تفکر خاص جناحی بود و بیشتر در راستای تحت فشار قرار دادن عراقچی و زیر سوال بردن عملکرد تیم هسته ای ایران برنامه ریزی شده بود و مجری برنامه پی در پی سوالات انتقاداتی خود را مطرح می کرد و حتی در مورد جزییات قطعنامه صادره و تمامی بندهای آن انتقادات دلواپسان را به روشنی ارائه می داد.

گرچه عراقچی با چیرگی خود بر قوانین و حقوق بین الملل و توجه به عملکرد قابل دفاع تیم مذاکره کننده هسته ای به خوبی توانست سوالات دلواپسانه نجف زاده را پشت سر بگذارد، اما نکته قابل تامل رویکرد دوگانه صداوسیما است.

هرچند انجام مصاحبه شفاف و چالشی وظیفه رسانه است اما کافی است به چند سال قبل و نحوه مدیریت رسانه ظاهرا ملی بازگردیم در حالی که دراثر بی درایتی  دولت قبل ، کشور در شرایط بحرانی قرار گرفته بود، هیچ گاه صداوسیما به خود اجازه نداد به پرونده هسته ای ورود کند و کوچکترین انتقادی به دولت وقت وارد نشد و حتی نقد عملکرد تیم قبلی مذاکرات خط قرمز تلقی می شد. هنگامی  تحریم های ظالمانه یکی پس از دیگری علیه ملت ایران صادر می شد، صداوسیما در کنار محمود احمدی نژاد تنها ژست تمسخر آمیز به خود می گرفت و قطعنامه ها را کاغذ پاره می خواند. هنگامیکه رشد اقتصادی کشور به زیر صفر و تورم به 40 درصد رسید بازهم صداوسیما به جای انتقاد موضع دفاع کورکورانه از دولت را به خود گرفت و همانند رییس دولت وقت دلایل خارجی و افزایش تورم در جهان را باعث و بانی تورم در ایران قلمداد می کرد.

اما اکنون که تیم مذاکره کننده هسته ای توانسته با اقتدار و با زبان دیپلماسی از حق  ملت ایران دفاع کند، باید هدف سیلی از انتقادات و دلواپسی مغرضان سیاسی و جناحی قرار گیرد. افرادی که از همان ابتدای روی کار آمدن دولت یازدهم و تغییر روند پرونده هسته ای موضع خود را برگزیده بودند و ان مخالفت و سنگ اندازی در روند حل دیپلماتیک مسئله بود. نه برای اینکه از حق هسته ای ملت ایران دفاع کنند بلکه از ترس افزایش محبوبیت دولت، وزیر امور خارجه و تیم مذاکره کننده هسته ای. افرادی که حل پرونده هسته ای و برداشتن فشار اقتصادی از روی دوش ملت ایران را به عنوان یک تهدید برای منافع اقتصادی، سیاسی و جناحی خود می پنداشتند و متاسفانه هنوز هم می پندارند. افرادی که همواره مسائل مختلف را نه از بعد ملی آن بلکه از بعد انتخاباتی، سیاسی و جناحی آن نظاره می کنند و هر اتفاقی که احتمال پیروزی آنها در انتخابات و قدرت شان را کاهش دهد، به عنوان یک تهدید قلمداد می شود، خواه یک پیروزی و دستاورد ملی بی سابقه باشد.

حتی اگر این دستاورد ملی، ایران را به اولین کشوری بدل نماید که توانسته با قدرت دیپلماسی فرزندان غیور، امین و انقلابی خود از ذیل فصل هفت منشور سازمان ملل خارج شود. فصلی از قوانین شورای امنیت که بر مداخله نظامی در امور سایر کشورها تاکید دارد.  طبق فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد شورای امنیت می تواند در وضعیتهای «تهدید صلح جهانی، تخطی از رویه‌های صلح، یا اعمال خشونت و زور» در سطح جهانی وارد عمل شود. در چنین وضعیت‌هایی، کار شورا محدود به توصیه نمی‌شود و می‌تواند اقدامات جدی مانند استفاده از نیروهای مسلح نظامی برای نگهداری یا بازگرداندن صلح و امنیت جهانی انجام دهد. چنانچه شورای امنیت تشخیص دهد که مجازات‌های دیپلماتیک و اقتصادی در حد کافی نبوده می‌تواند از نیروهای نظامی، هوایی و دریایی یا هر وسیلهٔ دیگری که برای حفظ یا برقراری صلح و امنیت بین‌المللی لازم است، به ویژه تصمیمات نظامی علیه دولت یا دولت‌های تهدید کننده صلح، یا ناقض صلح، یا متجاوز استفاده نماید. فصل هفتی که بهانه مداخله نظامی در عراق و افغانستان را در اختیار سایر کشورها قرار داده است.

حال که پس از 23 ماه مذاکره نفسگیر توافق قرن حاصل شده و ایران از ذیل فصل هفت سازمان ملل خارج شده و امید در دل مردم  نیز جوانه زده، برخی که خود از مسببین ناامیدی 8 ساله بودند، از شادی مردم خوشحال که نه، ناراحت و بازهم دلواپس شدند. زیرا گمان می کنند اگر امروز جلوی این شور و امید نایستند، فردا باید به عزای از دست دادن مجلس آینده به سوگ بنشینند. اما متاسفانه به نظر می رسد رسانه ملی نیز همسو با این عده اندک شده و منافع ملی را در لابلای منافع جناحی و انتخاباتی مدیران ارشد خود گم کرده و هم چنان از افزایش محبوبیت دولت و تیم مذاکره کننده واهمه دارد.