1) اللهم حبب الی فیه الاحسان “خدایا در این روز احسان و نیکویی را محبوب من گردان”
“احسان و نیکوکاری”
همان طور که در آیات و روایات موجود می باشد هر عمل نیکویی را که انسان انجام می دهد از آن به احسان و نیکوکاری تعبیر می گردد که دو قسم دارد: (1) احسان در راه رضای خدا (2) احسان برای ریا و جلب توجه مردم
یک: احسان برای رضای خدا
اگر انسانی عمل نیکی را انجام دهد و هدفش از انجام آن عمل فقط جلب رضایت خداوند قادر و متعال باشد آنگاه است که می گوییم آن عمل نیک، احسان برای رضای خداوند بوده است.
“انفاق نوعی احسان”
خداوند (عزوجل) در قرآن می فرماید: “وانفقوا فی سبیل الله ولا تلقوا بایدیکم الی التهلکه و احسنوا ان الله یحب المحسنین”(1) یعنی “و در راه خدا انفاق کنید و با دستانتان خودتان را به هلاکت نیندازید و احسان و نیکوکاری کنید که همانا خداوند نیکوکاران را دوست دارد” که این آیه نشان دهنده آن است که انفاق عمل نیکویی است که انسان را از هلاکت نجات بخشد واین در صورتی است که این احسان جزء “الذین ینفقون اموالهم ابتغاء مرضات الله”(2) یعنی “کسانی که انفاق می کنند اموالشان را در راه رضا و خشنودی خداوند” باشد. که آنگاه است که خداوند در قرآن می فرماید: “بلی من اسلم وجهه لله و هو محسن فله اجره عند ربه و لاخوف علیهم و لا هم یحزنون”(3) یعنی “آری، کسی که تسلیم حکم خداوند گردید و نیکوکار گشت پس (مسلم است که) اجرش نزد خداوند بزرگ خواهد بود و او را هیچ خوف و اندیشه و هیچ حزن و اندوهی (در دنیا و آخرت) نخواهد بود”
دو: احسان برای ریا و جلب توجه مردم
اگر انسانی عمل نیکی را که در ظاهر خداپسندانه است انجام دهد و هدفش جلب توجه مردم باشد، آنگاه است که اولا در انجام آن عمل نیک برای خداوند شریک قائل شده است و ثانیا عمل او ریا بوده و هیچ اجر و پاداش از طرف خداوند برای آن عمل نمی باشد چرا که اینگونه افراد از یاران و هم قرینان شیطانند، که اگر در این مورد نیز انفاق را در نظر بگیریم خداوند در قرآن می فرماید: “والذین ینفقون اموالهم رئاء الناس و لایومنون با الله و لابالیوم الاخر و من یکن الشیطان له قرینا فساء قرینا”(4) یعنی “آنان که اموال خود را به قصد ریا و خودنمایی انفاق می کنند و به خدا و روز قیامت ایمان نمی آورند (ایشان یاران شیطانند) و هر که را شیطان یار اوست بسیار بدیاری خواهد داشت”…
منظور از حبب الی فیه الاحسان چیست؟
همانطور که در قرآن آمده است “ان الله یحب المحسنین”(5) یعنی “به درستی که خداوند احسان کنندگان را دوست دارد” که با توجه به این آیه انسان برای اینکه محبوب پروردگار خویش گردد از خدای خویش می خواهد که احسان و نیکوکاری را محبوب او گرداند که ما نیز در این روز از خداوند می خواهیم که حب احسان و نیکوکاری در راه رضایش را نصیب ما گرداند…
   (2) و کره الی فیه الفسوق و العصیان “و در این روز فسق و معاصی را برای من ناپسند گردان”
فسوق و العصیان چیست؟
هرگاه انسان عملی را بر خلاف دستورات الهی انجام دهد آنگاه است که گویند او عصیان پروردگار خویش را نموده است یعنی سرپیچی از دستور پروردگار خویش نموده است که اگر انسان به این عمل خویش یعنی معصیت پروردگار اصرار ورزیده و ادامه دهد آنگاه است که او را فاسق نامند چرا که او دائما به معصیت ذات اقدس الهی مشغول بوده است.
“نتیجه دوری از فسق و معصیت الهی”
خداوند در قرآن می فرماید “وکره الیکم الکفر و الفسوق و العصیان اولئک هم الراشدون”(6) یعنی “خداوند کفر و فسوق و معصیت را در نظرتان زشت و منفور ساخت و اینان به حقیقت اهل صواب و هدایتند که از این آیه در می یابیم که اگر خداوند در نظر انسانی گناه و معصیت و هر عمل ناپسندی را زشت و منفور سازد آنگاه است که آن انسان به حقیقت هدایت یافته و به مسیر سعادت دست خواهد یافت که ما نیز در این روز از خداوند می خواهیم که ما را جزء کسانی قرار دهد که معصیت و نافرمانی ذات در نظرشان زشت و منفور می باشد…
 3) و حرم علی فیه السخط و النیران بعونک یا غیاث المستغیثین” “و در این روز آتش قهر و غضب را بر من حرام گردان به یاری خود ای فریاد رس فریاد خواهان”
“ترس از عذاب الهی”
خداوند عزوجل در قرآن می فرماید: واتقوا الله و اعلموا ان الله شدید العقاب” یعنی “و از خداوند بترسید (و تقوای او را پیشه کنید) و بدانید به درستی که خداوند سخت عذاب است” که این عذاب و عقاب الهی برای کسانی می باشد که به معصیت و نافرمانی ذات اقدس او مشغولند به طوری که شکرگزار نعمتهای خداوند نبوده و خداوند از آنان راضی نمی باشد چنانچه خداوند متعال در قرآن در مورد دلیل عذاب بندگان خویش می فرمایند (ما یفعل الله بعذابکم ان شکرتم و امنتم و کان الله شاکرا علیما”(7) یعنی “اگر شما از لطف خداوند شکرگزار باشید و به او ایمان آوردید خداوند چه غرضی دارد که شما را عذاب کند؟ که خداوند در مقابل نعمت، شکر شما را می پذیرد و عملش به صلاح خلق احاطه دارد” پس با توجه به این آیه کسانی از عذاب الهی در امانند و آتش دوزخ بر آنان حرام است که تقوای الهی پیشه نموده و از معاصی و نافرمانی از دستورات او بپرهیزند، که ما نیز به حق فریادرسی خداوند از فریادخواهان در این روز می خواهیم که ما را جزء کسانی قرار دهد که “غیرالمغضوب علیهم” یعنی “غیرکسانی که بر آنان غضب نموده ای” باشیم و از آتش قهر و غضبش در دنیا و آخرت در امان بمانیم.