تلاش‌های حضرت امام خمینی(س) به عنوان احیاگر اسلام ناب محمدی(ص) در تجدید حیات حج ابراهیمی هم نتیجه‌بخش بود و ان‌شاءالله ثمره آن و آثار کلام ارزشمند و پیام‌های آگاهی‌بخش وی، این ظرفیت عظیم دنیای اسلام را در تمام ابعاد عبادی_ معنوی و سیاسی _ اجتماعی آن به فعلیت برساند. ذخیره گرانقدر آثار به جا مانده از بنان و بیان خمینی کبیر، در زمینه بعد معنوی حج در قالب عناوین کلی «مراتب معنوی و عبادی حج»، «اهمیت مکه و بیت الله الحرام»، «فلسفه و اسرار حج»، «لزوم توجه به قرآن» مطالب بسیار آموزنده‌ای ارائه می‌کند و در زمینه ابعاد اجتماعی حج هم در موضوعاتی چون «تحکیم وحدت بین مسلمین»، چاره‌جویی برای مشکلات مسلمانان»، «وظایف علمای اسلامی» و مسائلی از این دست، ارائه طریق دارد. و در زمینه ابعاد سیاسی حج نیز در باب مطالبی چون «تبلیغات و بیدارگری»، «دشمن‌شناسی و مبارزه علیه استکبار»، «صدور انقلاب»، «برائت از مشرکین» و نیز «توطئه‌های استکبار» و «خطر آخوندهای درباری» و در مقابل آن «وظایف حجاج و به ویژه روحانیون ایرانی» هم سفارشات ارزنده‌ای  در خود نهفته دارد که با امید بهره‌وری، ذیلا نمونه‌هایی به زائران محترم بیت الله الحرام اهدا و برای آنها حجی مقبول تمنا می‌نماید:

- «یکى از فلسفه‏‌هاى مهم اجتماع عظیم از سراسر جهان در این مقام مقدس و مهبط وحى، به هم پیوستن مسلمانان جهان و تحکیم وحدت بین پیروان پیامبر اسلام و پیروان قرآن کریم در مقابل طاغوت‌هاى جهان است. و اگر خداى نخواسته از اعمال بعض زائران در این وحدت خللى واقع شود و تفرقه‌اى ایجاد گردد، موجب سخط  رسول اللَّه- صلى اللَّه علیه و آله- و عذاب خداوند قادر خواهد شد. زائران محترم، که در جوار خانه خدا و محل رحمت او هستند، با همه بندگان خدا با رفق و مروت و اخوت اسلامى رفتار نمایند؛ و همه را، بدون در نظر گرفتن رنگ و زبان و منطقه و محیط، از خود بدانند؛ و همه با هم ید واحده و ملت واحد قرآنى باشند، تا بر دشمنان اسلام و انسانیت چیره شوند.» (صحیفه امام، ج19، ص340)

- «یکى از فلسفه‌هاى بزرگ حج قضیه بُعد سیاسى اوست، که دست‏‌هاى جنایتکار از همه اطراف براى کوبیدن این بُعد در کار هستند؛ و تبلیغات دامنه‌‏دار آنها مع الأسف در مسلمین هم تأثیر کرده است که مسلمین سفر حج را بسیاری‌شان یک عبادت خشک خالى بدون توجه به مصالح مسلمین مى‏‌دانند. حج از آن روزى که تولد پیدا کرده است، اهمیت بُعد سیاسى‏‌اش کمتر از بعد عبادى ‌اش نیست، بُعد سیاسى علاوه بر سیاستش، خودش عبادت است.» (همان، ج18، ص51)                                        

- و در آخر: «توجه داشته باشید که سفر حج، سفر کسب نیست؛ سفر تحصیل دنیا نیست. سفر الى اللَّه است. شما دارید به طرف خانه خدا مى‌‏روید. تمام امورى که دارید انجام مى‌دهید به طور الهیت باید انجام بدهید. سفرتان از اینجا که شروع مى‏‌شود وَفْد الى اللَّه است. سفر به سوى خداى تبارک و تعالى است. باید همان طور که مسافرین الى اللَّه، مثل انبیا علیهم السلام و بزرگان از دین ما، مسافرتشان الى اللَّه در تمام زمان حیاتشان بوده است و یک قدم، تخلُّف نمى‏‌کردند از آن چیزى که برنامه وصول الى اللَّه بوده است، شما هم الآن «وفود» الى اللَّه دارید مى‏‌گویید. شما در آنجا که مى‏ روید، در میقات که مى‏ روید، «لَبَّیک» به خدا مى‏‌گویید؛ یعنى تو دعوت کردى، و ما اجابت. مبادا یک عملى انجام بدهید که خداى تبارک و تعالى بفرماید که خیر، شما را من قبول ندارم براى اینکه شما اسلامى نیستید. مبادا این سفر را سفر تجارت قرار بدهید و امور تجارتى در این سفر مطرح باشد پیشتان، امور معنوى مطرح باشد. چه آقایان اهل علم، و چه کاروان‌ها و رؤساى کاروان‌ها، و چه سایر حُجّاج. سفر، سفر الى اللَّه است؛ نه سفر به سوى دنیا. آلوده به دنیا نکنید.» (همان، ج‏10، ص: 176)