در 1937 عبدالقادر حسيني رهبري مبارزات را در دست گرفت كه او نيز پس از جنگ‌هاي زيادي همراه با يارانش به شهادت رسيد. در 1944 حسين سلامه فرماندهي جنگ با نيروهاي مشترك انگليسي و صهيونيستي را به عهده گرفت كه او نيز به شهادت رسيد.

از دهه چهل مسئله عربي شد و در رأس مسايل بين‌المللي قرار گرفت. دولت انگليس در برابر اين مبارزات و واكنش‌هاي سياسي اعراب، سرانجام مهاجرت بي‌رويه يهوديان را محدود كرد اما با مخالفت سرسختانه صهيونيست‌ها و حتي اقدامات تروريستي آنها مواجه شد. در طول جنگ جهاني دوم آرامش نسبي بر فلسطين حكم‌فرما بود اما پس از اين كه دولت انگليس در 14 مه 1948 (1367ه‍ ق) به قيموميت خود خاتمه داد و قشونش را از فلسطين خارج كرد در همان روز شوراي ملي يهود در تل‌آويو تشكيل شد و موجوديت دولت اسرائيل را اعلام كرد. طبق هماهنگي‌هاي قبلي چند ساعت بعد ترومن رئيس‌جمهور وقت آمريكا دولت جديد اسرائيل را به رسميت شناخت و انگليسي‌ها هم در هنگام خروج، تجهيزات خويش را در اختيار آنان گذاشتند. از آن پس دخالت‌هاي سازمان ملل در مورد فلسطين و پيشگيري از حملات صهيونيست‌ها به فلسطيني‌ها بي‌اثر گرديد و صهيونيست‌هاي غاصب شروع به تصرف شهرها و روستاها و اخراج فلسطيني‌ها از خانه و كاشانه‌شان كردند و چون با مقاومت مردم فقير و مظلوم مواجه گرديدند جناياتي مانند كشتار دهكده ديرياسين و كفر قاسم را در آوريل 1948 به راه انداختند كه موجب گسترش وحشت فلسطيني‌هاي بي‌پناه گرديد و آنان هم به اردن مي‌گريختند. ارتش‌هاي عربي براي دفاع از فلسطيني‌ها وارد عمل شدند اما اسرائيلي‌ها با حمايت اروپا و آمريكا و ارسال سيل هواپيما و اسلحه به مقابله با اعراب پرداختند و در اين نبرد، بيش از يك ميليون فلسطيني‌ عرب آواره شدند. دولت اسرائيل به طرح‌هاي سازمان ملل براي تقسيم فلسطين به دو منطقه عرب و يهود كه اورشليم به هيچ يك از آنها تعلق نداشته باشد و تحت سرپرستي سازمان ملل، به صورت بين‌المللي اداره شود و ... اعتنا نمي‌كرد.

از آن سو گروهها و سازمان‌هاي مختلف چريكي از فلسطينيان تشكيل مي‌شد تا از حق طبيعي و مسلم خويش دفاع كنند. در 28 ماه مه 1964 كنگره فلسطين در شهر قدس تشكيل شد و تأسيس «سازمان آزاديبخش فلسطين» را اعلام نمود و ارتش آزاديبخش فلسطين تشكيل گرديد كه در نتيجه آن مبارزات شكل جديدي به خود گرفت و از اين پس هزاران شهيد تقديم آزادي فلسطين شدند. لازم به تذكر است كه در اين زمان جمعيت يهوديان علي‌رغم مهاجرت‌هاي بي‌وقفه و .... هنوز در مقايسه با اعراب و مسلمانان در اقليت بودند. در پنجم ژوئن 1967 (1387ه‍ ق) اسرائيل با يك حمله غافل‌گيرانه به فرودگاههاي كشورهاي عربي مصر، سوريه و اردن وارد جنگ شد و كناره غربي رود اردن و نوار غزه در اردن، بلنديهاي جولان در مرز سوريه و صحراي سينا در مصر را اشغال كرد كه به جنگ شش روزه اعراب و اسرائيل مشهور شد. درس مستقيم شكست اعراب اين بود كه اسرائيل با جنگ كلاسيك رژيم‌هاي عربي، از بين نمي‌رود به ويژه كه متكي به مدرن‌ترين سلاح‌هاي آمريكا و اروپاست و بايد با تقويت گروههاي چريكي با آن مبارزه كرد. سازمان ملل طي قطعنامه‌اي اسرائيل را ملزم به عقب‌نشيني از اراضي اشغالي نمود اما اسرائيل خودداري كرد. پس از آن شهر بيت‌المقدس را كه تحت حاكميت اردن بود و بيت‌اللحم و 27 دهكده ديگر را طبق مصوبه‌اي كه دولت اسرائيل صادر كرد، ضميمه خاك خود نمود و كوشيد اقليت 3 هزار نفري يهودي را در بيت‌المقدس به اكثريت تبديل كند كه اين تعداد را به 190 هزار تن رساند. در 11 آگوست 1969 مسجدالاقصي را به آتش كشيدند و علت آن را اتصال سيم‌هاي برق جلوه دادند. احداث شهرك‌هاي يهودي‌نشين در مناطق اشغالي با سرعت انجام مي‌شد و دولت اسرائيل مي‌كوشيد چهره اسلامي شهرهايي مانند بيت‌المقدس راتبديل به شهري يهودي‌نشين سازد. دولت غاصب به عنوان يافتن الواح و كتيبه‌ها و يادبودهاي انبياء و اقوام گذشته دست به حفاري‌هاي زيادي در اطراف مسجد صخره و مسجدالاقصي و حرم بيت‌المقدس زد تا بدين‌وسيله علاوه بر آواره كردن عده‌اي ديگر از اعراب، زمينه ويران‌سازي و تجديد بناي اين اماكن را فراهم نمايد. اسرائيل با حمايت آمريكا، انگليس و اروپا با قدرت پيش رفت و پس از مدت‌ها تلاش و علي‌رغم مخالفت‌هاي زياد اعراب و حتي مخالفت سازمان ملل سرانجام دولت اسرائيل پايتخت خود را از تل‌آويو به اورشليم (بيت‌المقدس) انتقال داد. پس از جنگ شش روزه در ژوئن 1967 كه موجب تحقير اعراب شد، سازمان‌هاي مقاومت فلسطيني كه در اردوگاههايي در اردن، سوريه و لبنان تعليم مي‌ ديدند و استقرار داشتند بر شدت عمليات خود افزودند.شهر كرامه در 25 كيلومتري غرب امان (پايتخت اردن) در درۀ اردن واقع شده است كه عده‌اي از آوارگان فلسطيني را در خود جاي داده بود. در اثر جنگ ژوئن 1967 اعراب و اسرائيل، كرامه در 4 كيلومتري خط جديد آتش‌بس صهيونيست‌ها و در تيررس آنها قرار گرفت و جمعيت آوارگان ساكن كرامه از 25000 نفر به دو برابر افزايش يافت. سازمان فتح با توجه به نزديكي كرامه به مواضع صهيونيست‌ها آن‌جا را پايگاه خود ساخت. وزير دفاع رژيم صهيونيستي اعلام كرد كرامه به پايگاه اساسي مقاومت فلسطين تبديل شده است و فلسطيني‌ها در مقابل تهديدات اسرائيل تصميم به مقابله تا آخرين نفس گرفتند. يكي از توجيهات آنان اين بود كه با ايستادگي در كرامه به رژيم اردن تفهيم خواهند كرد كه ريختن خون فلسطيني‌ها بر سرزمين كرامه به آنان حق ماندن در اين سرزمين و گسترش عمليات مسلحانه از دره اردن را خواهد داد. با يورش نيروهاي زميني و زرهي و كاملاً مجهز اسرائيلي به شهر كرامه و جنگ تن به تن با 300 چريك فلسطيني عدۀ زيادي از صهيونيست‌ها كشته شده و سربازان اسرائيلي عقب‌نشيني كردند. اين مقاومت راه و رمز جديدي را براي پيروزي ملت فلسطين ترسيم كرد و از آن پس عده زيادي داوطلب پيوستن به سازمان چريكي فتح شدند. در نبرد كرامه وسيع‌ترين حمايت‌هاي توده‌اي و حمايت‌هاي دولت‌هاي عرب نثار مقاومت فلسطين شد كه از جمله همكاري ارتش اردن با چريك‌ها بود. اما اين همكاري موقت بود و تهديدات بعدي اسرائيل و رشد مقاومت فلسطين، منازعات چريكها با دولت اردن را تشديد مي‌كرد كه منجر به حوادث خونين سپتامبر سياه در سال 1970 و درگيري رژيم اردن با چريكها شد. ارتش مصر در اكتبر 1973 (1393 ه‍.ق) به طور ناگهاني و با شعار الله اكبر از كانال سوئز گذشت و با شكستن خط دفاعي بارليو كه در آن زمان به عنوان خط دفاعي تسخيرناپذير معروف بود و حمايت‌ نيروي هوايي به صحراي سينا و داخل خاك اسرائيل هجوم برد واز طرف شرق نيز به طور هم‌زمان نيروي هوايي سوريه تهاجم عليه اسرائيل را آغاز نمود ودر همان روزهاي اول دهها هواپيماي اسرائيل نابود شد و هزاران اسرائيلي كشته يا اسير شدند و افسانه شكست‌ناپذيري آن باطل شد. اما با حمايت‌ سريع نظامي آمريكا و غرب در روزهاي بعد وضع جنگ تغيير كرد و در حالي‌كه اعراب ديگر از كمك به مصر و سوريه دريغ ورزيدند ارتش اسرائيل با هلي‌برد نيروها توانست در غرب كانال سوئز منطقه محدودي را به تصرف خويش درآورد. سرانجام در كيلومتر 601 قاهره گفتگو براي پايان دادن به جنگ آغاز گرديد كه با انعقاد قرارداد صلح، جنگ پايان يافت. پس از جنگ رمضان، انورسادات كه به جاي جمال عبدالناصر رهبر ملي مصر به رياست جمهوري رسيده بود، خط سازش با آمريكا و غرب را پيش گرفت. پس از سركوبي مقاومت فلسطين توسط رژيم اردن در سپتامبر 1970، بار ديگر ارودگاه آوارگان فلسطيني در لبنان مورد حمله فالانژيست‌ها و راست‌گرايان لبنان كه از سوي اسرائيل حمايت مي‌شدند قرار گرفت. نخست در ماه مه 1975 فالانژهاي حزب كتائب (مسيحي مذهب) در عين‌الرمانه اتوبوس‌ حامل چريك‌ها و مردم غير نظامي فلسطيني را به گلوله بسته و دهها تن را شهيد و مجروح ساختند كه اين درگيري به ساير نقاط لبنان گسترش يافت و اوج آن محاصره اردوگاه تل‌زعتر و به توپ بستن آن بود كه به علاوه كمبود غذا و دارو هزاران تن كشته و مجروح شدند و از آن پس در لبنان جنگ‌هاي داخلي ادامه يافت و [پرچم فلسطين] ساختار سياسي جامعه و حكومت لبنان را نيز تحت‌تأثير خود قرار داد. از مهم‌ترين حوادثي كه در تاريخ انقلاب فلسطين روي داد و نقطه عطفي در روابط اعراب و اسرائيل بود،  پيمان كمپ ديويد در سال 1978 (1398 ه‍.ق) مي‌باشد. مصر پس از جمال عبدالناصر از اوايل دهه هفتاد به ويژه پس از جنگ رمضان خط سازش را آغاز كرده بود. سادات در 1972 مستشاران نظامي شوروي را از مصر اخراج كرده بود. در سال 1975 نيز قرارداد سينا را با اسرائيل منعقد ساخت و سرانجام در 1978 در محل كمپ ديويد،‌ با مناخيم بگين نخست‌وزير اسرائيل و جيمي كارتر رئيس‌جمهور آمريكا پيمان صلح با اسرائيل را منعقد ساخت و رژيم غاصب را به رسميت شناخت و شكافي در اعراب به وجود آورد. اين واقعه در آستانه پيروزي انقلاب ايران روي داد. اگرچه حوادث قبلي و خيانت كمپ ديويد آثار يأُس و انفعال گسترده‌اي در اعراب و مسلمانان به وجود آورده بود اما پيروزي انقلاب در ايران در سال 1979 (1399ه‍.ق/1357ه‍.ش) و سرنگوني مقتدرترين ژاندارم غرب در منطقه و بزرگترين حامي اسرائيل يعني رژيم شاه، روح دوباره‌اي به كالبد مبارزات ضد صهيونيستي دميد و نشاط غريبي در لبنان و فلسطين به پا خاست به ويژه كه شعار « امروز ايران فردا فلسطين» سرلوحه شعارهاي انقلاب اسلامي ايران بود.